Last episode: Beautiful Java and Baywatch Bali

Ola lieve mensen,

Vanavond is het dan eindelijk zover... We gaan na 7 maanden en 3 dagen eindelijk terug naar Nederland!!

De laatste 10 dagen hebben we ons nog goed kunnen vermaken in Indonesie. Het heeft even geduurd, maar de knop is uiteindelijk toch wel om gegaan. Het is bijna raar om nu naar huis te gaan: eerst wilden we naar huis maar konden we niet; toen hebben we onze mindset behoorlijk om moeten gooien wat wel even heeft geduurd; en nu is het al weer tijd om dan echt te gaan... Aan al het goede komt een eind zullen we maar zeggen en het is nu toch echt wel tijd om onze spullen te pakken en weer eens iets serieus te gaan doen.

Over Singapore zelf hadden we nog maar weinig verteld. Naast alle op-en-neer ritjes van en naar het vliegveld hebben we er ook nog wat kunnen zien. Je kunt niet in Singapore zijn geweest zonder de Merlion, Sentosa island -een groot attractie park waar je overal moet betalen om iets te kunnen doen, niet echt ons kopje thee; behoorlijke nep - (@ Isabelle: je had gelijk: boooooooring!), Little India en de vele Indische tempels (dit Little India gaf ons een heel ander beeld van India dan het grote vieze, drukke land dat we 6 maanden geleden bezocht hebben: in Singapore kunnen de Indiers zich opeens wel aan de regels houden wat een behoorlijke verademing is na alles wat we hebben gezien en mee gemaakt in India zelf: het kan dus toch), Chinatown (waar we gesettled waren en een week lang hebben genoten van het heerlijke Chinese eten), de vele restaurants op Clarke Quay, het business district, de vele shopping malls en natuurlijk de Singapore Zoo te hebben gezien.

Singapore is een leuke stad: superschoon en georganiseerd, behoorlijk tegenovergesteld aan de overige landen die we in Azie hebben bezocht, maar 4 dagen zijn toch echt genoeg om alles te zien. De 9 dagen die wij er hebben gezeten, was toch echt te lang. De laatste 5 dagen van ons verblijf daar hebben we ons dan ook vermaakt met het personeel van het Beary Good Hostel, films en spellen op de Wii en de Playstation. Je moet iets doen om je tijd vol te maken ;)!

Op 22 april zijn we naar Jakarta gevlogen om vanaf daar een tocht over land te maken richting Bali.
Het begin van onze dagen in Indonesie begonnen niet bepaald goed...

Eenmaal op het vliegveld in Jakarta bleken de wandelstokken die aan mijn tas zaten te zijn verdwenen. Sinds Nepal lopen we al met die achtelijke dingen rond en iedere keer dat we een vlucht maken zorgen die stomme stokken voor problemen. In Azie zijn ze zo lui als wat en hebben ze nog nooit van wandelen gehoord, laat staan van wandelstokken. Elke vlucht die we maken, moeten we verantwoorden wat we bij ons hebben en waar we het voor gebruiken (alsof het een of ander wapen is). In de handbagage is het niet toegestaan en 9 van de 10 keer worden ze door de douane uit mijn tas gehaald en moeten we 100 jaar bij de bagage claim wachten tot die stomme stokken de band af komen rollen.

Zo ook in Jakarta, ware het niet dat ze daar helemaal verdwenen waren. Na 2 uur wachten op iemand die ons kon helpen, konden we eindelijk aangifte doen en begon het deel waarin we uit moesten leggen wat het nu precies was dat we kwijt waren (best lastig als je uit ervaring bij voorbaat al weet dat er toch niemand is die snapt waar je het in vredesnaam over hebt). Na een aantal hele mooie imitaties van wandelende mensen, hadden we het idee dat de beste man het eindelijk begrepen had. Of we de volgende dag contact op wilden nemen; als de wandelstokken gevonden waren konden we ze bij "Lost and Found" op komen halen op het vliegveld. Fijn.
Die wandelstokken op zich zijn ons helemaal niks waard, het gaat er meer om dat ze ergens achter de coulissen besluiten spullen uit je tas te halen die je vervolgens nooit meer terug ziet. Het is meer een principekwestie dan dat we die stomme stokken (die we toch nooit meer zullen gebruiken) terug krijgen, puur omdat het ons bezit is en een ander het kwijt maakt.Gelukkig bleef een ritje terug naar de luchthaven ons bespaart: na 2,5 op de luchthaven te hebben zitten wachten kwam er een man aan met onze wandelstokken. Ze waren in het vrachtruim van het vliegtuig achtergebleven. Wij ons kostbare bezit weer terug, 1000 maal excuses en we konden eindelijk naar Jakarta om een hotel te vinden. (BTW: iemand plannen om nordic walking als nieuwe hobby aan te nemen? Wij hebben nog een paar mooie wandelstokken in de aanbieding ;))

Daar begon het volgende probleem.

Een kamer vinden. Alles wat een beetje binnen ons budget viel was volgeboekt, alles onder ons budget wilden we nog niet dood gevonden worden: kakkerlakken, schimmels op de muren en vieze lakens... Daar sta je dan. Sowieso al chaggerijnig vanwege die hele vulkaan- en stokkencrisis, is er ook nog eens geen bed om in te slapen! Uitendelijk hebben we maar een nacht in een veel te duur (en niet eens luxe) hotel geboekt met het idee dat we de dag erna toch door zouden reizen naar Yogjakarta. Dit was dus precies een van die situaties waar we helemaal klaar mee waren en waarom we naar huis wilden. Gelukkig lost het zichzelf altijd wel op, het is af en toe alleen dodelijk vermoeiend.

Jakarta is een grote, vieze, drukke stad (@ Michael: waar heb jij gezeten de tijd dat je in Jakarta verbleef??). In de stad is een leuke Nederlandse wijk, Kota, die vroeger de "haven" van de VOC is geweest. Er loopt een gracht met een brug door de wijk dat echt typisch Nederlands is. In het gebied is een plein waar allemaal Nederlandse huizen omheen zijn gebouwd, o.a. het huis van de vroegere gouverneur dat tegenwoordig als museum dient. Grappig is dat je rondom het plein allemaal fietsen kunt huren om de "echte" Nederlandse ervaring te hebben. We voelden ons er alvast weer even helemaal thuis!

Na ons bezoek aan Kota vertrokken we voor een rit van 14,5 uur in een minibusje naar Yogjakarta.
Yogjakarta is een hele leuke stad. In tegenstelling tot Jakarta is alles er veel kleiner en zijn er een hoop gezellige straatjes waar je als toerist souvenirs kunt kopen of gewoon rond kunt struinen. Heel erg leuk, zeker omdat je er veel verschillende culturen en achtergronden ziet: het straatbeeld wordt gevuld met een mix van hoofddoekjes;  traditionele Indonesische kleding; toeristen; rikshaws; paard-en-wagens, het is een mooie mengelmoes.

Yogjakarta is tevens de stad vanaf waar je de Borobudur kunt bezichtigen. Als je als toerist over straat loopt, wordt je op zijn minst 2 keer per 5 minuten aangeboden om een tour te doen. Een tour is de enige manier om de Borobudur te bezoeken, dus hebben we ons maar bij een tourtje aangesloten.

's Morgens om 4.30 uur ging de wekker zodat we om 5.00 uur konden vertrekken om de Borobudur net na zonsopkomst te kunnen bekijken. We vroegen ons af wat het nut van dit vroege vertrek was, aangezien de tempel pas om 6.00 uur open gaat en je de zonsopkomst zelf dus nooit vanaf de tempel mee kunt maken. We kwamen er snel genoeg achter waarom we zo vroeg op moesten staan...

Om 6.00 uur worden de toeristenbussen gedropt bij de Borobudur tempel. Iedereen komt er dus op hetzelfde moment aan en iedereen gaat dus ook op hetzelfde moment weg. Je zult vast zeggen: hoezo toeristische attractie?!?! De drukte viel gelukkig mee, het weer helaas niet. Het stortregende en we konden dus niet anders dan onze poncho's aantrekken en een paraplu huren om te voorkomen dat we helemaal doorweekt zouden zijn. Na een uurtje door de regen gelopen te hebben in een poging nog een aantal mooie foto's te maken, kwamen we er achter waarom alle toeristen zo vroeg worden gedropt. Het heeft niks met de zonsopkomst te maken, maar meer met de hordes aan lokale Indonesische schoolreisjes die naar de Borobudur komen om deze tempel te bezoeken. Gekkenhuis! Vanaf 7.00 uur kwamen de eerste schoolklassen binnen. Ik denk dat er in totaal zo'n 600 schoolkids rondliepen en natuurlijk willen al deze 600 kids met ons toeristen op de foto. Vanaf het eerste moment hebben wij "Nee" gezegd tegen de fotoverzoeken, wat een goede beslissing was. Er liepen andere toeristen rond die absoluut hun weg naar buiten niet konden vinden omdat ze met al die schoolkinderen op de foto's moesten. Zwaar irritant!! Er zijn misschien mensen die dit nog leuk vinden, maar wij zijn er na zo'n lange tijd in Azie helemaal klaar mee om zomaar met Jan en Alleman op de foto te gaan. Dat doen wij toch zeker ook niet als we ergens in Volendam of het Rijksmuseum rondlopen??

Ondanks de regen en de foto-irritaties was de Borobudur zeker de moeite waard. De tempel is nog voor een heel groot deel in tact, gezien het feit dat de Borobudur, nadat het voor een periode van 600 jaar gesloten was geweest, sinds halverwegen 1900 weer open is voor publiek. Veel van de muurschilderingen en de beelden zijn nog gaaf wat het geweldig maakt om het geheel te zien.

Vanaf Yogjakarta hebben we een driedaagse tour geboekt. Dag 1: Vervoer Yogjakarta - Bromo; Dag 2: bezoek aan de Bromo en vervoer naar Kawan Ijen; Dag 3: Bezoek aan Kawan Ijen en vervoer naar de ferry om richting Bali te vertrekken.
Het is maar goed geweest dat we het middels een tour gedaan hebben. De wegen op, met name, Oost-Java zijn waanzinnig slecht en het duurt uren om kleine afstanden af te leggen. Als we dezelfde afstand op eigen gelegenheid met treinen/ bussen/ taxi's hadden moeten afleggen, waren we op zijn minst 2 dagen langer bezig geweest. Om een indicatie te geven: de afstand van de Bromo vulkaan naar de Kawan Ijen is maar zo'n 100 a 120 km, toch duurde het ruim 4 uur (!!) voor we de Kawan Ijen bereikt hadden.

De Bromo vulkaan en de Kawan Ijen waren weer absolute hoogtepunten. 's Morgens vroeg vertrokken we om 3.30 uur richting het uitzichtpunt vanaf waar de zonsopgang, over de vallei waarin de Bromo is gelegen, is te zien. Mooi voor niks. Het weer is behoorlijk omgeslagen sinds we in Indonesie zijn: regen, regen en nog eens regen. Niet zo zeer op het moment dat wij daar stonden, maar wel de dag er voor wat maakte dat het heel erg mistig was en de wolken in de vallei bleven hangen. Heel even trok het open, wat ons voor 15 seconden de gelegenheid gaf het uitzicht te bewonderen en een aantal foto's te maken, vervolgens werd de Bromo-vallei weer volledig begeven door mist.
Gelukkig vertrokken we vanaf dit punt naar een ander uitkijkpunt vanwaar we wel een geweldig uitzicht hadden en hebben we daarna nog de krater beklommen om vanaf daar de rook in de vulkaan te kunnen zien. De hele setting is waanzinnig mooi: de vulkaan is gelegen in een gebied dat deels bestaat uit as waarin lijnen lopen die zijn weggebrand door de lava, het andere deel zijn groene heuvels. Daarbij lopen er tientallen mannen rond met paarden (die proberen ritjes te verkopen aan toeristen), wat het een prachtig gezicht maakt, je zou er uren kunnen zitten en je ogen uit kunnen kijken. Ge-wel-dig!

Vanaf de Bromo vertrokken we richting de Kawan Ijen, een andere vulkaan waar in het blauwe kratermeer allemaal mannen aan het werk zijn om zwavel de delven. De Kawan Ijen is een heel stuk minder bekend dan de Bromo vulkaan, maar op zijn minst net zo mooi. Het is niet zo zeer de krater die het indrukwekkend maakt, het is meer het feit dat er honderden mannen lopen die er in onmenselijke omstandigheden werk moeten doen waarvan ze zeker weten dat het ze letterlijk 20 jaar van hun leven kost.
Het kratermeer bestaat uit zwavel, wat niet alleen een vreselijke stank afgeeft, maar ook nog eens waanzinnig slecht is voor je longen en luchtwegen. Wij hadden er al last van en konden niet anders dan met een sjaal voor onze mond rondlopen, laat staan die mannen die er iedere dag een paar uur lang middenin zitten. Ongelooflijk. Wat je er ziet is mannen die in die zwavelwolk zitten te werken om vervolgens met 2 manden vol zwavel (met een gewicht van minimaal 60 kg, waarschijnlijk meer dan hun eigen gewicht) op hun schouders terug naar beneden te lopen om daar de zwavel te verkopen. Voor iedere kilo krijgen ze 600 Rupiahs (= 50 eurocent) en om een beetje te kunnen leven van het werk dat ze doen moeten ze deze helse tocht 2 keer per dag afleggen. Een belachelijk bedrag en een heel oneerlijke situatie. Deze mannen sjouwen zich letterlijk een breuk, krijgen bijna geen cent, gaan gezien de werkomstandigheden 20 jaar eerder dat dan anderen en waarvoor? Zwavel dat gebruikt wordt voor skin whiteners en cosmeticaproducten!

We kwamen op een zeker moment in gesprek met een van de werkers daar, Antonio Casanova (ik heb het ook niet bedacht). Hij was 25 en vertelde dat hij sinds 2 jaar in Kawan Ijen werkte, 6 dagen per week, 2 keer op en neer per dag. Een keer in de zoveel tijd moest hij thuis blijven, omdat de zwavel dan teveel op zijn luchtwegen was geslagen. Wat hij dan deed was een dag lang zuivelproducten eten en drinken om ervoor te zorgen dat hij zo snel mogelijk weer aan de slag kon om weer inkomsten te winnen. Hij wist maar al te goed dat dit werk meer dan slecht was voor zijn gezondheid, maar zag simpelweg geen andere manier om zichzelf en zijn familie te onderhouden. Als je je dan bedenkt dat er met hem nog zo'n 400 mannen zijn die deze zelfde omstandigheden iedere dag moeten doorstaan om te kunnen leven... Bizar. Wij waren in ieder geval behoorlijk onder de indruk van deze plek.

Na de Kawan Ijen zijn we over de verschrikkelijkste van de verschrikkelijkste wegen naar de ferry port gegaan. Zoals eerder gezegd, we hebben niet harder dan 25 km per uur konden rijden door alle gaten en putten die er in de weg zaten. Weg is misschien nog wel te veel eer, eerder een soort van obstakel pad met gaten en hobbels of iets dergelijks.

Eenmaal met de ferry over gestoken, zijn we doorgereisd naar Ubud: het culturele hart van Bali. Het was voor ons heel leuk om daar te zijn, aangezien we goede herinneringen aan deze plek hadden uit onze reis naar Bali en Lombok 4 jaar geleden. Inmiddels zijn er in Ubud een heleboel winkels, boutiques en galleries bijgekomen, maar Ubud is nog steeds zijn charme niet verloren. We hadden een geweldig "huis" als verblijfplaats: onze kamer met balkon was boven, daaronder hadden we een soort van living met terras en relax kussens, een tafel en een badbaker met ligbad, voor 16 euro, inclusief ontbijt op ons eigen terras. Heerlijk! We hebben lang niet altijd over deze luxe kunnen beschikken!
Met een scooter hebben we een tourtje gemaakt door de rijstvelden en langs een aantal Hindu-tempels. Sommige dingen waren ons nog wel bekend, andere dingen waren nieuw of we konden ons er niets meer van herinneren. Ubud is leuk!

Na 2 dagen Ubud zijn we doorgereisd naar onze aller-, aller-, allerlaatste bestemming (waar heb ik dat eerder gehoord??): Kuta. In Kuta wilden we relaxen op het strand en aan ons kleurtje werken. Kuta is een groot toeristenwalhallah waar iedereen naar toe komt om te surfen. Het strand is bij lange na niet te vergelijken met de mooie stranden in de Filippijnen en je kunt er ook niet echt zwemmen vanwege de hoge golven en de vele surfers die een poging doen om op hun board te blijven staan, maar het is wel een plek waar je alles bij de hand hebt: van McDonalds tot Breadtalk en van Hardrock Cafe tot Starbucks, je kunt hier alles vinden.

De afgelopen dagen hebben we ons kleurtje nog maar weer even bijgewerkt. We  kunnen natuurlijk na 7 maanden Azie niet als witjes terug op het vliegveld aankomen ;). Dat zonnen is wel gelukt, het relaxen iets minder. We zaten hier precies tijdens de weekenddagen wat maakt dat er honderden schoolkinderen (again...) en Indonesische toeristen met een weekendtripje naar het strand van Kuta gaan. Zij zijn allemaal heel erg geinteresseerd in blanke mensen en gaan ongegeneerd foto's van je staan maken, of je nu in je bikini zit of niet. De schoolkids zijn nog niet eens zo heel erg, maar vooral de volwassen mannen die het water uit komen gerend om je op de foto te zetten zijn behoorlijk vervelend. Als wij naar Scheveningen, Kijkduin, de Looy of de Hem gaan vragen we toch zeker ook niet aan iedereen die we er goed uit vinden zijn vragen of we een foto van ze mogen maken?? Behoorlijke genant. Het gebeurt ook niet 1 keer, nee, het gebeurd de hele dag door. Als je 1 keer ja zegt kun je het wel vergeten om nog een moment rustig op je sarong te liggen, je bent dan de hele dag bezig foto's te maken met onzinnige mensen.

Gelukkig voor ons zit dat er nu op en hoeven we ons geen zorgen meer te maken over dit soort situaties. We gaan naar huis! We kijken er heel erg naar uit om weer een beetje "anoniem" door het leven te gaan zonder dat iedereen die je zo maar op straat tegen komt zich aan je voor komt stellen of met je op de foto wil. Heerlijk, daar hoeven we ons in NL niet meer druk om te maken!

Als het goed is, we durven niks meer met zekerheid te zeggen, vliegen we vanavond om 20.40 uur van Bali naar Singapore. Vanaf Singapore vertrekken we met de KL 836 naar Amsterdam waar we morgenochtend (op mijn moeders verjaardag) om 07.25 uur aankomen. Fingers crossed dat er geen vulkaanuitbarstingen meer zijn ;)!!

Tot snel,

Liefs Stephan en Fiona