Bye bye paradise, ola westerse wereld

Ola iedereen!

Het begint nu echt op te schieten: over 6 dagen ben ik jarig dus dat betekent dat we over 6 dagen thuis zijn. De tijd gaat heel erg snel.

Inmiddels zijn we op onze aller-, aller-, allerlaatste bestemming aangekomen: Singapore. Helaas hebben we door omstandigheden nog niet veel van de stad kunnen zien: Stephan kon onze laatste dagen op de Filippijnen een "trucje" met zijn oren. Als hij zijn hoofd scheef hield onderwater, kwamen er luchtbubbels uit zijn oren. Hij vond het in het begin erg grappig, totdat hij zijn trucje aan de duikinstructeur liet zien. Onze Franse duikinstructeur, Oli, heeft hem zo snel mogelijk naar de oppervlakte laten gaan en hem verboden nog te duiken. In Singapore zijn we er maar even mee naar het ziekenhuis gegaan... Conclusie: Stephan heeft bij het klaren van zijn oren tijdens het duiken zijn trommelvlies gescheurd, daarna nog gewoon 2 duiken gemaakt tot een diepte van 30 meter. Na het duiken is de pijn in zijn oren erger en erger geworden, waardoor er in het ziekenhuis in Singapore een zware infectie in zijn oren is geconstateerd. In het kort: Stephan zit heeft een pusoor, zit zwaar onder de pillen en ligt gestrekt op bed. Het is afwachten hoe snel en in hoeverre het gaat genezen de komende dagen en het is dus nog onzeker hoe de laatste dagen van onze lange reis eruit gaan zien.

Gelukkig hebben we nu al een geweldige tijd om terug te kijken. De laatste 2 weken in de Filippijnen zijn meer dan super geweest: we hebben heel erg Expeditie Robinson gedaan met een island-hopping tour waarbij  we uit volle borst "Op een onbewoond eiland" hebben zitten zingen toen de motor van de boot er mee op hield en we voor 2 uur vast zaten op een onbewoond eiland; een middagje gekayakt met zijn tweetjes (=spierpijn!!) waarbij we dus echt even helemaal alleen waren; een waanzinnige driedaagse prive duiksafari gedaan bij het Apo Reef (er zou nog iemand mee gaan, maar die persoon is nooit op komen dagen, vandaar dat we met zijn tweetjes, een duikinstructeur en 5 man personeel (!) 3 dagen op pad zijn geweest) waarbij we tijdens het duiken naast ontelbare tropische vissen ook whitetip sharks (minstens 1 tijdens iedere duik), grey reef shark, schildpadden, eagle rays, sting rays (kennen jullie Steve Irwin nog??) octopussen, kreeften, krabben, squids en slakken hebben gezien; ik ben aangevallen door een triggerfish die het nodig vond om in mijn flippers te bijten en dat we nu dan uiteindelijk, tijdens deze zelfde duiksafari, toch nog een groep van zo'n 30 dolfijnen hebben gezien die een half uur lang met onze boot hebben gespeeld. We hebben ons weer niet verveeld...

Eerst maar even over de leuke dingen.
We hebben een geweldige tijd gehad in El Nido: het was de perfecte plek om onze reis met een "vakantie" af te sluiten. De island-hopping tour die we hebben gedaan was heel erg mooi. 's Morgens vroeg vertrokken we bepakt en bezakt met zoveel als zonnebrand, een sarong, masker, snorkel en flippers naar de boot waarmee we een dag lang als Zweeds stelletje (?) langs onbewoonde eilanden werden gevoerd. Het verhaal is dat iedereen die vanaf El Nido gaat eilandhoppen in de Bacuit Archipelago een fee moet betalen van 200 pesos voor het "Bacuit Archipelago Fund" of iets dergelijks. Tijdens onze reis hebben we in totaal tientallen euro's betaalt aan onzinnige fondsen als deze, waarbij de lokale overheid claimt het geld te gebruiken om het desbetreffende gebied of plek te onderhouden. Als je het ons vraagt grote onzin. We hebben nog nooit ergens een ranger of iets dergelijks gezien die de boel schoonmaakt, overal is het even vies of je nu wel of geen fee betaalt. Onze trip naar de Underground River in Sabang (de grotten uit het verhaal van de vorige keer) hadden we samen met een Zweeds stel gemaakt: Magnus en Malin. Zij waren toen al in El Nido geweest en hadden de onzinnige fee dus al betaald en waren zo vriendelijk de permissions die ze hadden gekregen aan ons te geven zodat wij gratis naar binnen konden. Wij konden dus niet anders dan de tour boeken op hun namen, vertellen dat we uit Zweden kwamen en de hele dag onzinnige gesprekken voeren over het leven in Zweden waar we zelf natuurlijk nul aan kennis van hadden. We hebben ons prima vermaakt onder onze valse identiteiten; we hebben de hele dag ons gezicht in de plooi moeten houden als we weer als "Sir Magnus" en "Miss Malin" werden aangesproken. Supergrappig.

Zoals al eerder gezegd: de tocht was geweldig. We zijn naar een aantal lagoons geweest waar we hebben gesnorkeld, hebben op een aantal mooie stranden in het zonnetje gelegen en hebben een heerlijk lunch met verse bbq vis genuttigd op een geweldig strand. Grappig was dat de motor van de boot na onze lunch niet meer wilde starten en we dus stuck waren op een onbewoond eiland. We hadden hierdoor 2 uur extra te besteden op het strand voordat we werden opgepikt door een andere boot waarmee we de tocht hebben voortgezet. Hebben wij weer ;)! Om een beeld te schetsen van de tour: denk Expeditie Robinson en je hebt het plaatje wel een beetje in je hoofd. Een van de stranden was gekocht door een Filippino die er een bungalow en een toilet (vrij uniek dat dat er was: een echte toiletpot met een plank erover om te voorkomen dat er rare beesten op af kwamen...) heeft neergezet. Hoe primitief ook, het zou ons leventje wel kunnen zijn: heerlijk in de middle of nowhere tussen de rotsen en palmbomen op een meer dan wit strand met een geweldig blauwe zee. Het zag er in ieder geval niet verkeerd uit.

Vanaf El Nido worden 4 verschillende island-hopping tours georganiseerd die allemaal andere stranden aan doen. Wij hadden het idee dat je het met een tourtje alle tourtjes wel hebt gezien (het is inderdaad een ander strand en een andere plek, maar in the end ziet het er, hoe mooi ook, toch hetzelfde uit) en wilden voorkomen dat na de geweldige dag de tweede tour een meer van hetzelfde zou worden. Daarom besloten we een kayak te huren en er zelf op uit te gaan.
Een goed idee. Nu hadden we de eilanden echt voor onszelf en waren er niet nog 3 of 4 andere boten die dezelfde stranden aan deden. We hadden zelf een lunch mee genomen en hebben met onze kayak een mooie-stranden-tochtje gedaan: we hebben onze bolletjes met pindakaas gegeten op lonely beaches en hebben ons kleurtje nog even extra bijgewerkt in het zonnetje. Helemaal super! Tot de terugtocht...

De heenvaart was voorspoedig voorlopen: geen wind en weinig stroming. Toen we teruggingen hebben we 6 km lang met volle kracht tegen de wind in moeten kano-en. Ik kan je wel vertellen dat onze spieren na zo'n lange tijd rust behoorlijk in opstand kwamen. Na deze tocht weten we in ieder geval weer dat onze spiervezels er nog zitten en dat we na enige training terug thuis dus weer gewoon kunnen gaan sporten: de armpjes doen het nog, niet van harte maar dat komt wel weer... Hopelijk...

Na een weekje El Nido was het tijd om naar Coron te vertrekken. Als je de boeken leest is Coron zo'n beetje het meest afgelegen eiland van de Filippijnen om als toerist aan te doen. Het is dan ook rete duur om er naar toe te gaan. We hebben 9 uur lang met een gare boot waar we 40 euro p.p. voor hebben moeten betalen (mind you, ter vergelijking: dat is duurder dan een vliegticket in de Filippijnen) over de overtocht gedaan. Behoorlijk gebroken kwamen we op onze plek van bestemming aan. Het viel ons in eerste instantie tegen/ mee hoeveel toeristen er waren: het hostel waar we verbleven had met moeite nog een kamer. Na een korte inspectie van de main tourist area (= welgeteld 1 straat in Coron) kwamen we er achter dat er inderdaad niet veel toeristen waren, maar dat er gewoon maar 1 goed hostel is waar iedereen die op Coron aankomt verblijft.

De main reason voor velen om naar Coron te gaan is duiken. Het eiland zelf heeft, zo gezegd, wel meer dan dat te bieden maar is gewoonweg zeer moeilijk toegankelijk. Dat hebben we ondervonden toen we met een scooter op uit zijn getrokken... De wegen kunnen simpelweg geen wegen worden genoemd, maar beter worden omschreven als glibberige zo-goed-als-onbegaanbare stofpaden. Verschrikkelijk (@ Anet: Phu Quoc was er niks bij!). Het eiland is mooi; het is omgeven door allemaal andere kleinere eilanden met allemaal heuvels, bomen en blauwe zee en het is er groen. De scootertocht was een behoorlijke challenge, maar maakte wel dat we meer van Coron gezien hebben dan alleen de blauwe zee met al het onderwaterpracht.

De 6e was het dan eindelijk zover: onze langgeplande duiksafari.
Er was ons in het emailcontact dat we hadden gehad verteld dat er nog een andere man mee zou gaan met wie we 3 dagen lang zouden gaan duiken. De hele dag hadden we al zitten bedenken welke voorbijgangers we wel en niet als gezelschap zouden willen, waarna bij vertrek 's avonds bleek dat dit overbodig was geweest: de beste man was nooit op komen dagen wat maakte dat we een prive-trip hadden. Hoe gaaf is dat? 3 dagen/ 4 nachten met zijn tweeen, onze prive duikinstructeur, een kok en nog 4 man bootpersoneel? Hoe hadden we onze wereldreis beter af kunnen sluiten?? Volgens mij zijn er geen betere opties mogelijk...

's Avonds laat vertrokken we richting Apo Island, het eiland waaromheen het rif is gelegen waar we 4 duiken per dag zouden gaan maken. Na een tocht van 6 uur kwamen we eraan en werden we gelijk getrakteerd op een mooie zonsondergang. De dagen bestonden voornamelijk uit duiken en rusten. Voor het ontbijt maakten we iedere morgen om 7.30 uur onze eerste duik. Vervolgens kregen we lekker omeletje met toast en vertrokken we om +/- 10.30 uur voor onze tweede duik. Na de lunch maakten we nog twee duiken en tussendoor lagen we voornamelijk te relaxen op de boot (duiken is behoorlijk vermoeiend...).
De duiken waren super, het rif was geweldig. Iedere duik kwamen we op zijn minst 1 white tip shark (met een lengte van ongeveer 1,5 a 2 meter) tegen of zagen we de haaien liggen slapen, verder hebben we een grey reef shark (ongeveer 4 meter), een heleboel schildpadden (inclusief 2 "lovebirds" die de liefde aan het bedrijven waren), eagle rays (met een doorsnede van een meter), sting rays (Oli de instructeur had ze nog nooit eerder gezien, ze waren zeker een meter wijd), een octopus, squids, krabben, kreeften, garnalen, slakken en ontelbare tropische vissen gezien. Indrukwekkend, zeker als de haaien op je af komen of als de roggen "in het blauw" langs zwemmen. Als het goed is krijgen we nog foto's toegezonden om aan ons album toe te voegen, maar dat geeft op geen enkele manier weer hoe het voelt om het real life te zien. Gelukkig heeft Stephan, op de octopus na, alles kunnen zien. Het enige wat hij gemist heeft, en wat voor mij een hoogtepunt was, was de nachtduik. Op de tweede dag, de dag dat Stephan zijn oorbeschadiging heeft opgelopen, heb ik alleen met Oli 's avonds in het donker een nachtduik gemaakt. Je kunt alleen maar dingen zien door middel van de zaklamp die je bij je hebt, heel raar en heel erg spannend. Tijdens een nachtduik gaat het erom langs het rif te gaan en "kleine" dingen a la krabben, kreeften of garnalen te spotten. Ik had heel erg veel geluk en heb een eagle ray gezien die recht op ons af kwam, een octopus, pufferfishes en de "gebruikelijke" kreeften gezien. Ge-wel-dig! Mochten we ooit nog een keer gaan duiken, gaan we zeker nog een keer een nachtduik maken, het is zo spannend!

Stephan heeft de eerste anderhalve dag dus gewoon zijn duiken gemaakt. Na de tweede duik op de tweede dag (= duik 6) kreeg hij heel veel oorpijn. Na een halve dag en een goede nacht rust dacht hij dat het de derde dag wel weer ging en heeft hij dus weer gewoon 2 duiken gemaakt.
De tweede duik was nog wel een bijzondere. Tijdens deze duik voelde ik opeens dat er iets twee keer achter elkaar op volle kracht aan mijn flippers trok. Terwijl ik omkeek zag ik een grote vis (50 cm) terug naar de bodem duiken. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar had wel door dat we er snel weg moesten wezen toen Oli op zijn tank tikte en gebaarde dat we weg moesten zwemmen. Eenmaal aan de oppervlakte legde hij uit dat het een triggerfish was die eieren had gelegd. Het territorium van de triggerfish ziet er uit als een omgekeerde driehoek, waarbij de punt van de driehoek de plek is waar de eieren zijn gelegd. Op het moment dat ik werd aangevallen door de vis zwommen we dus ergens in haar territorium en probeerde zij haar nest te beschermen. Gelukkig beet de vis in mijn flippers, voor hetzelfde geld pakt ie je hand...

Aan het einde van deze rare duik kwam Stephan vol trots laten zien dat hij een trucje kon met zijn oren: als hij zijn hoofd scheef hield kwamen er luchtbellen uit zijn oren. Erg grappig, vond hij zelf... Oli vond het minder grappig en heeft hem zo snel mogelijk naar de oppervlakte laten gaan. Eenmaal boven verzekerde hij dat er zeker weten een gat in zijn trommelvlies zat en dat duiken dus absoluut niet meer toe gestaan was gezien het feit dat er een grote kans was op een infectie in zijn oor. Behoorlijk balen, zeker omdat dit ons allerlaatste "paradijs" tripje was en we toch echt voor het duiken daar naar toe waren gekomen.
Helaas zat er voor Stephan niks anders op om te stoppen (wat hij anders sowieso wel had gedaan aangezien hij steeds meer pijn kreeg en inmiddels "scheten" kon laten met zijn oren) en heeft hij dus maar de helft van de 12 geplande duiken kunnen maken. Gelukkig voor hem was Apo Island op zichzelf geen vervelende plek om te verblijven: in de middle of nowhere in de blauwe, blauwe zee waar wij de enige mensen waren die er 3 dagen verbleven en heeft hij dus nog genoeg andere dingen kunnen zien bij ons prive eiland. Oli en Tutu, de captain, hadden ons aan het begin van de trip al verteld dat ze tijdens de laatste trip 200 (!!) dolfijnen hadden gezien en dat er dus een grote kans was dat wij ze ook zouden zien. En ja, we hebben ze gezien!! Een groep van zeker 30 dolfijnen zocht onze boot op om te komen spelen. We hebben ruim een half uur rondjes gevaren en de dolfijnen onder, voor en achter de boot zien zwemmen; zien springen en daar heel erg van genoten! We hebben een filmpje gemaakt, waarop het "Oooohh" en "Aaaaahhh" gehalte goed te horen is. De foto's zijn geweldig en het moment was onvergetelijk.

Zo ook de hele trip. Apo Reef wordt onder de duikers beschreven als een van de  beste locaties om grote beesten te spotten. We hebben het met eigen ogen gezien: het is super! De hele trip was zo compleet, het is absoluut een van onze favoriete trips tijdens de gehele reis. Ge-wel-dig!

Eenmaal terug van de duiksafari hadden we nog een dag op Coron die we hebben doorgebracht in een resort. Heerlijk: we werden ontvangen met verse kokosnoot en hebben de hele dag in het zwembad gelegen. Luxe!

Vanaf Coron zijn we naar Manilla gevlogen (het was een bijzondere vlucht: de piloot stond nog rustig voor het vliegtuig terwijl alle passagiers al aan het instappen waren; de stewardessen liepen in korte broek en het luchthavenpersoneel stond met het gehele team langs de start-/ landingsbaan om ons uit te zwaaien), vanwaar we de volgende dag naar Clark vertrokken voor onze vlucht naar Singapore. Ons vertrek uit de Filippijnen heeft hier, helaas, nog wel een nare bijsmaak gekregen. Clark staat, voorzichtig gezegd, als een niet al te fijne stad en het wordt afgeraden om er te verblijven. De mensen daar zijn echt grote klootzakken (er zijn echt geen andere woorden voor): ze weigeren gewoon blanken mee te nemen in het openbaar vervoer onder het mom dat ze te veel bagage bij zich hebben. Grote onzin, zeker als je weet dat Filippino's rustig met hun hele huisraad stad en land in de bus afreizen (de foto's spreken voor zich: tafels, stoelen en zelfs boten worden bovenop de bus gebonden en zo van A naar B verplaatst). Wat ze willen is je een special trip verkopen die zeker 5 keer zo duur is als het reguliere vervoer. De mensen in Clark gunden ons geen blik waardig en wimpelden ons gelijk af met het aanbod van de special trip. KLOOTZAKKEN! Zelfs de beveiligers zitten er in het complot: wij zijn uiteindelijk, na een flinke scheldkanonade en een paar mooie middelvingers van onze kant richting deze verschrikkelijke lui, verhaal gaan halen bij de beveiliging, die ons vervolgens gewoon opnieuw afwimpelen met hetzelfde onzin verhaal. Uitendelijk was er 1 man zo redelijk ons mee te nemen, maar dan moesten we wel voor 4 personen betalen: "You have too much luggage". Fuckers!! Het was echt het Vietnam-gevoel x 800: puur vanwege je uiterlijk word je in een bepaald hokje gestopt en worden er bepaalde deuren voor je gesloten. Je voelt je zo machteloos in zulke situaties...

Gelukkig hoeven we ons daar nu geen zorgen meer over te maken: Singapore is westerser dan de meeste westerse landen en kent meer structuur dan wij als NLers gewend zijn. Alles is georganiseerd. Het is zelfs zo erg dat er hier boetes worden uitgeschreven voor spugen/ eten/ drinken/ kauwgom kauwen op straat of wanneer je de weg oversteekt binnen 300 meter van een zebrapad. Structuur, structuur, structuur.

Singapore is vooralsnog dus even anders begonnen dan we gepland hadden.

Gisterenavond en vanmiddag hebben we dan ook in het ziekenhuis doorgebracht, om te checken wat er nu precies aan de hand is met Stephan zijn oren. Doordat hij nog heeft gedoken met het gescheurde trommelvlies heeft hij een zware infectie in zijn oor die nu behandeld moet worden met (niet overdreven) 17 pillen en 4 oordruppels per dag aan antibiotica en pijnstilling om te voorkomen dat de infectie zich uit breidt naar het middenoor (@ Jacco/ Linda/ Adriaan: krijg je in NL ook zoveel??).  De dag voor we terug naar NL gaan moet hij terug naar de KNO-arts om te kijken in hoeverre de infectie genezen of uitgebreid is. Er is een kans dat hij er aan geopereerd moet worden, om het trommelvlies te hechten, hoewel dat dan niet meer in Singapore zal gebeuren omdat de infectie daarvoor niet snel genoeg weg zal zijn. Het bezoek aan de KNO-arts zal dat waarschijnlijk verder uitwijzen. Voor nu is het hopen dat het de komende dagen beter gaat met de pijn, dan kan Stephan weer uit bed en kunnen we nog iets anders van de stad gaan zien naast alleen het ziekenhuis...

Het Universal Themepark waar we naar toe wilden gaan kunnen we in ieder geval al wel vergeten: met duizeligheid en evenwichtsproblemen is het niet echt een aanrader om in achtbanen te gaan zitten. Balen, maar gelukkig heeft Singapore een heleboel meer te bieden dan alleen achtbanen. Als het allemaal wat beter gaat  gaan we nog naar de Singapore Zoo; geen achtbanen, maar wel een hele berg aan wilde dieren waar veel andere dierentuinen wereldwijd jaloers op zijn. Singapore zelf is sowieso een geweldige stad met waanzinnig veel attracties en bijzonderheden. Het is te hopen dat we er nog wat van kunnen zien.

Hoe dan ook, Singapore op zichzelf zal in ieder geval onvergetelijk worden. Ik hoop dat we straks na terugkomst in NL nog lang na kunnen praten over alle moois wat we er gezien hebben, net als bij de andere landen die we hebben aangedaan, en dat Stephan het dan ook weer kan horen; op dit moment zou hij het nog niet kunnen aangezien hij doof is aan zijn rechteroor en een gesprek dus weinig meer oplevert dan "He? Wat zeg je? Ga even aan de linkerkant lopen, dan kan ik je weer horen". We zullen zien. Singapore zullen we in ieder geval nooit vergeten, zeker Stephan niet.

Nog 6 dagen...

Liefs,

Stephan en Fiona

PS 1: De foto's volgen, ze zijn dit keer echt meer dan de moeite waard!

PS 2: 18 april vliegen we om 22:50 uur terug vanaf Singapore naar Amsterdam. Als alles goed gaat (en ik 6 keer jarig ben geweest ;)) landen we om 05.50 uur op Schiphol. Het vluchtnummer is KL0838, dus mocht iemand ons op willen komen ophalen... Graag!!! (Dan kunnen we daarna een taartje eten in de Wilgenstraat ;))