Leven à la Robinson

Makulay lieve familie en vrienden,

Blauwe zee, witte stranden en vooral heel veel zon, in het kort zou je de omgeving waarin we ons de afgelopen 2 weken hebben begeven zo kunnen omschrijven. Het is hier zo slecht nog niet ;)! Logisch gevolg: we hebben deze periode voornamelijk op het strand en in het water door gebracht, al dan niet met persluchtflessen.

We kunnen weer een heleboel mooie momenten bijschrijven in ons "Been there, done that"-boekje: we hebben tarsiers, reizenschildpadden en treshersharks (NLse vertaling is voshaai, wij hadden er ook nog nooit van gehoord, maar ze zijn behoorlijk zeldzaam: Malapascua schijnt een van de weinige plaatsen in de wereld te zijn waar je ze kunt zien) gespot, chocolade bergen beklommen, liggen bakken aan de meest fantastische stranden die wij ooit gezien hebben (Tulum is bij deze verslagen!), 4 duiken gemaakt en "I did it my may" gezongen in een ware Filippino karaokebar. Wat wil je nog meer??

Vanuit Tacloban, de plaats waar we zaten tijdens ons laatste bericht(je), hebben we weer een dag in het OV door moeten brengen om de volgende plek van bestemming te bereiken: Bohol. Middels een tricycle, een busrit van 4 uur en 2 boottochten zijn we via Cebu naar Bohol gereisd. Die boottochten hier zijn toch wel erg speciaal. Daar waar we de eerste keer met een roestbak de overtocht hebben gemaakt, reisden we dit keer zo'n beetje businessclass. Bij aankomst op de terminal werden zowel wijzelf als onze bagage volledig gescreend door de douane, inclusief een drugscheck van onze tassen door een speurhond. Dus... Dat was wel weer even wat anders dan alle gare vervoersmiddelen die we tot nog toe hebben moeten gebruiken!

Bohol is een klein eiland dat voor velen behoorlijk van de reisroute aflicht, maar dat zeker het bezoeken waard is. De eerste dag hebben we een scooter/ motor gehuurd en zijn we naar de Chocolate Mountains gereden. We zijn er nog steeds niet over uit of we nu op een scooter of een motor hebben gereden; we kregen een soort van schakelbrommer mee, maar dan moesten we remmen met onze voeten. Voor zover onze reis-scooterervaring gaat hebben we nog nooit op een dergelijke manier moeten remmen, en daarbij gezegd dat de scooter/ motor ook een behoorlijk stukje hoger op zijn wielen stond dan een reguliere scooter en het ding meer dan 4 versnellingen had, hebben wij het idee dat we op een soort van semi-automatic motor hebben gereden. Maar goed...
Het duurde zeker 2 uur voor we er eindelijk waren. Het was een prachtige rit tussen de heuvels en de rijstvelden door, maar na 2 uur kookten we van de hitte en hadden we behoorlijk last van zadelpijn. Gelukkig was het uitzicht de moeite waard: de Chocolate Mountains zijn een verzameling heuvels die, in het goede seizoen, bruin kleuren waardoor ze zo gezegd op bergen cacao lijken. Vandaar de naam. Het was zeker een mooi uitzicht, maar of deze heuvels nu echt op bergen chocola lijken??? Oordeel zelf... Bij het horen van de naam "chocolade bergen" kan ik me een veel betere voorstelling maken dan deze groene heuvels ;), zeker aangezien we sinds de Leonidas bonbons die we in Hong Kong op hebben al geen echte chocola meer gegeten hebben (het is hier te warm: als je het ergens koopt krijg je een grote plakderrie dat ergens in een ver verleden kon worden omschreven als chocola, maar dat in zijn huidige staat zowel in vorm als smaak niet meer aan het origineel kan tippen), staat chocola heel hoog op het verlanglijstje van dingen die we terug in NL graag weer willen eten (aan chocolade pannenkoeken geen tekort, maar dat is toch echt net even iets anders). Ik dacht in ieder geval bij het horen van Chocolate Mountains: "CCCHHHOOOCCCOOOOLLLLAAAA!!", maar helaas, enkel een paar groene bergen die in de verste verte niks met het allerlekkerste eten dat er bestaat te maken hebben. Wel mooi. ;)

Met zo'n beetje blauwe plekken van de zadelpijn kwamen we naar wederom een rit van 2 uur terug aan in Tagbilaran. Tagbilaran is de grootste stad van het eiland Bohol. Steden betekenen in de Filippijnen shopping malls, en grote shopping malls betekenen bioscopen. Hong Kong was de laatste plek waar we een film hadden gezien, dus we hebben onszelf daar even een avondje "Alice in Wonderland" (in 3D!!!) cadeau gedaan. Wat een gave film, wat is die Johnny Depp toch een heerlijke acteur, zelfs in dat rare apenpak!

De tweede dag zijn we met een jeepney naar het tarsiers centrum gegaan. Tarsiers zijn kleine beesten, ongeveer ten grootte van je hand. De tarsiers komen alleen voor in Indonesie en de Filippijnen, waarbij Bohol de enige plek is waar je ze kunt bekijken. Het zijn hele een rare beesten om te zien; ze hebben ogen die verhoudingsgewijs zo groot zijn dat wanneer wij mensen diezelfde verhouding ogen zouden hebben, we ogen ter grootte van tennisballen met ons mee zouden dragen. Waarom die ogen zo groot zijn is tot op de dag van vandaag niet bekend, in Bohol doen ze hier o.a. onderzoek naar. De kleine beestjes zijn territoriaal, waardoor het zeer makkelijk is om ze te vinden, mits je weet waar je moet zoeken. De gids wees ons op 2 tarsiers en een tarsierfamilie (vader-, moeder- en babytarsier), ik geloof nooit dat wij ze zelf hadden kunnen spotten. Ze zijn ieniemini klein en leven op de grond. Als je ze dan eenmaal spot zie je pas wat een bizar wezentje het is: waanzinnig grote ogen, een megastaart en handen en vingers die op die van een aap lijken. Hoe de tarsiers zijn ontstaan is nog steeds niet bekend, men denkt dat dit een van de rare wezens uit de evolutie is. Heel gaaf om ze in het wild te zien.

Tagbilaran is een leuke stad, maar er is niks te doen. Voor ons vertrek naar Panglao zijn we dus nog maar een keer naar de bios gegaan om Invictus te zien (film van Clint Eastwood, over het begin van de regeerperiode van Nelson Mandela) en onze avonduurtjes door te komen.
Eenmaal in Panglao hadden we geen moeite om ons te vermaken. We waren naar Panglao gegaan om te duiken. Stephan was, door ziekte, tijdens onze vorige reis in Centraal-Amerika niet in staat geweest zijn duikbrevet af te ronden en moest dus opnieuw in de schoolbanken. Ik heb hem vergezeld voor een opfriscursusje, aangezien het juli 2008 was dat we voor het laatst meer dan 2 meter onder water hadden gezeten. We hadden een geweldige duikschool, Alona Divers, en superleuke instructeur, Pot. We hebben naast de lessen en de duiken die we tijdens de cursus hebben gedaan vooral heel veel gelachen met iedereen van de duikschool.
Nadat de papiertjes binnen waren zijn we onze eerste echte fundive gaan maken bij Balicasag Island, een eiland dat wordt omschreven als een van de beste duiklocaties van de Filippijnen waar o.a. schildpadden, walvishaaien en met veel geluk dolfijnen te bewonderen zijn. Uiteraard hadden wij dat geluk niet, maar voor de duikers onder ons: we hebben wel lion fishes, scorpion fishes, een stone fish, een tonijn (+/- 1m) en 2 alen gezien. Terwijl we op de boot aan het wachten waren tot de andere groep terug kwam hadden we het geluk dat een zeeschildpad van 1,5 meter even lucht kwam happen aan de surface. Het was dan wel niet onder water, maar goed; een schilpad is een schildpad en zeker 1 die zo groot is zie je niet elke dag!

Aan het einde van de dag zijn we samen met Pot en 2 van de divemasters, Emer en Yunyun naar een lokale karaoke bar gegaan waar we ons aardig hebben zitten schamen voor onze "zangkunsten". Filippino's - Aziaten in het algemeen - groeien op met karaoke en zijn dus totaal niet beschaamd om zichzelf te laten horen. Eerlijk is eerlijk, over het algemeen kunnen ze ook allemaal een aardig toontje mee zingen! In tegenstelling tot ons... Na een aantal nummertjes was het onze beurt. Met een groot boek voor onze neus de taak om een nummer uit te zoeken en vervolgens ten gehore te brengen. Op zo'n moment is je geheugen natuurlijk volledig leeg als het gaat om muzieknummers en hoe die ook al weer heten. Uiteindelijk hebben we ook maar een liedje "I did it my way" en "Ben" gedaan. Ik weet niet wat ze er van vonden, na onze performances hebben we de microfoon in ieder geval niet meer terug in onze handen gehad, allemaal blij ;)!

Het was jammer dat we uit Panglao weg moesten, we hebben er een supergezellige 4 dagen gehad met de Filippino's van de duikschool. Het weer op Panglao was alleen zo slecht dat we het niet zagen zitten er nog een paar dagen langer te blijven, dus besloten we door te reizen naar Malapascua, een van de nieuw ontdekte paradijzen in de Filippijnen.

En wat voor een paradijs...
Het strand daar is witter dan wit en het water blauwer dan blauw, waarbij het eiland nog dusdanig on-ontwikkeld is dat er slechts 1 stuk strand is waar alleen maar laagbouw bungalows staan zodat je enkel en alleen palmbomen, palmbomen en palmbomen ziet. Op onze agenda stond niks doen, bruin worden en genieten. Wow, wat een eiland!
Malapascua is maar 1 km lang en dus een geweldige stek om even helemaal niks te doen. Naast niks doen kun je er ook nog eens heel goed duiken: het is een van de weinige plaatsen in de wereld waar je treshersharks kunt spotten. Die kans hebben we niet laten gaan. 's Morgens om 05.00 uur stonden we al naast ons bed om in het donker te vertrekken voor een vroege ochtendduik. Om 05.30 uur, de zon inmiddels enigzins doorgebroken, sprongen we in het water om hopelijk haaien te zien. Met resultaat! Eenmaal in het water was het zaak zo stil mogelijk op de bodem te blijven zitten en te wachten tot de haaien voorbij kwamen. Eigenlijk heeft het dus vrij weinig met duiken van doen, behalve dan dat het op een diepte is van 24 meter. Er was ook niet veel anders te zien dan kleine vissen (en een barracuda): het koraal rondom Malapascua is volledig vernietigd door het dynamietvissen dat de locals er jarenlang hebben gedaan. Maar goed, na 5 minuten kou kleumen onderwater hadden we nog niks gezien en besloot de divemaster dat we naar een andere spot zouden gaan om daar te wachten tot de haaien voorbij kwamen. Ze weten zo zeker dat de haaien er zitten, aangezien er een aantal "wasstraten" zitten in dit gebied (denk aan "Shark Tale" en het nummer "Carwash" van Christina Aguilera) waar de haaien passeren om zich schoon te laten maken.

Op de tweede plek hadden we meer geluk. Op zo'n 8 meter afstand passeerde een 5 meter lange treshershark. Na nog een paar minuten wachtten, tikte de divemaster opnieuw op zijn tank en passeerde een tweede treshershark, dit keer verder weg. WWWWWWOOOOOOOOOOWWWWWWWWW: We saw a f*cking shark!! Gaaf! Dat beest en dan in je gedachten dat er een haai voorbij zwemt op nog geen 10 meter, het was weer een bijzondere ervaring...

Tijdens ons verblijf op Malapascua hebben we nog iets ontdekt: we kunnen niet meer zo goed met mes en vork eten... Het afgelopen half jaar hebben we ons moeten redden met chopsticks en vork en lepel. Op Malapascua zat een Italiaans restaurant, gerund door een Italiaan, met ge-wel-dig eten. Het beste Italiaans dat wij ooit op hebben: heerlijke mozzerella, parmezaan, Italiaanse olijven en goed stokbrood (misschien is het een beetje relatief na 6 maanden Aziatisch eten, voor ons was het in ieder geval het beste Italiaans ooit). We hebben ons daar even te goed gedaan aan een heerlijke Italiaanse maaltijd. Tegen al onze verwachtingen in kregen we er geen vork en lepel, maar mes en vork. Behoorlijk uniek in de Filippijnen, want zoals onze Filippijnse duikvrienden in Panglao ons hadden verteld delen ze hier niet graag messen uit, bang dat er ongelukken gebeuren... Anyways, voor ons was het weer even wennen om met "normaal" bestek te eten. Best lastig! Als we terug thuiskomen moeten we onszelf die routine weer even handig gaan maken ;).

Na 4 dagen genieten en onze ontmoeting met de haaien, was het helaas tijd om onze spullen te pakken en af te reizen naar Cebu, waar vanwaar we op de 25e een vlucht door hadden naar Puerto Princesa op het eiland Palawan.
In Puerto was geen klap te beleven. Gelukkig kwamen we compleet onverwachts onze Canadese vrienden Felix en Claudine (die de route precies tegenovergesteld hebben afgelegd als wij hebben gedaan) opnieuw tegen en hebben we toch een superleuke en gezellige dag gehad in Puerto.

Het wordt weer een een traditioneel lang verhaal... Maar goed, we hebben ook echt wel weer wat te vertellen. Ik zal proberen het verder kort te houden.

In Puerto Princesa hebben we ons wezenloos zitten rekenen hoeveel geld we nodig zouden hebben voor de komende tijd. Afgelegen eilanden zijn leuk, maar dat houdt in het geval van Palawan in dat er in maar 1 stad geld te halen is. Kom je ergens anders op het eiland geld te kort zit er niets anders op dan terug reizen naar Puerto, de geldbuidel aan te vullen om daarna weer je reis te kunnen vervolgen. Behoorlijk lastig. Hopelijk hebben we voldoende geld op zak, anders betekent het dat we nog ergens een keer 2 dagen op en neer moeten reizen om verder te kunnen. Daar moeten we niet aan denken...

De eerste locatie die we in Palawan hebben aangedaan was Sabang. Sabang wordt in de Lonely Planet omschreven als een "sleepy" beach village waarbij het strand niet al te mooi is in vergelijking tot de rest van de Filippijnen. Wij vonden het een geweldig leuk plaatsje, helemaal niet "sleepy" en vooral super relaxed. We hadden een bungalow direct aan zee en er was een festival gaande, een soort van stratenzeskamp, op het strand. We hebben ons de hele dag vermaakt met het kijken naar touwtrekwedstrijden, bootraces, basketbal- en volleybalwedstrijden. Toen het festival om een uur of 4 was afgelopen vertrokken alle mensen en hadden we Sabang weer helemaal voor onszelf.

Er is maar 1 reden waarvoor iedereen naar Sabang komt: de Subterranean Underwater River. Wij dus ook. Vanaf Sabang vertrokken we samen met een Zweeds stel in een bootje over inmens hoge golven naar de ingang van het park. Op Palawan is een campagne gestart om dit park te verkiezen tot beste nieuwe wereldwonder. Wat ons betreft lichtelijk overdreven... Ja, het is mooi en ja het is bijzonder dat er over een afstand van 8 km een rivier door grotten loopt. Maar de tour op zichzelf was waanzinnig slecht. Wij zaten achterin het bootje en konden dus vrij weinig zien. Verder werd er weinig anders over de grot vertelt dan dat die ene steen links op een champignon leek, die steen rechts op Maria en die stalactiet de billen van Sharon Stone waren. Niet echt heel boeiend. Het leukst van de Subterranean Underwater River  was het nest met vleermuizen in de grot en de ingang van het park. Bij de ingang van het park zat een kolonie apen en een varaan van 1,5 meter lang. Dat was dan wel weer even mooi meegenomen!

Gisteren zijn we na een terugreis richting Puerto Princesa, waar we terug naar toe moesten om geld te halen (de duiksafari die we volgende week gaan doen zouden we via PayPal betalen, maar aangezien we op een aantal verschillende locaties op die website zijn ingelogd (ik zeg noodzaak als je aan het reizen bent), heeft PayPal besloten dat de beveiliging van de account is aangescherpt aangezien er "mogelijk een derde partij" op onze account probeert in te loggen. Onze conclusie: PayPal = KUT!), naar El Nido doorgereisd.

We hebben hier een super-, super-, supermooi appartement een baai verder dan het druk bevolkte El Nido strand, met direct uitzicht op alle eilanden die er voor de kust liggen. De raison d'etre om hier te zijn. De komende dagen gaan we ons hier vermaken met een aantal island-hopping tourtjes door de Bacuit Archipelago, het gebied waar een aantal seizoenen van Expeditie Robinson zijn opgenomen en waar geweldige stranden, lagoons en onderwaterwereld te vinden is.

Na de island-hopping tourtjes gaan we nog naar 1 andere bestemming in de Filippijnen, Coron, vanwaar we vertrekken voor de driedaagse duiksafari. Ons Robinson leventje gaat nog even verder...

We blijven genieten!

Nog exact 3 weken...

Liefs Stephan en Fiona

@ iedereen: Oke, oke, oke, we blijven nog eventjes genieten!!

@ Michael: Mooi plaatje he? Lang leve google images ;)!

@ Olav: Het Maleisie hoofdstuk is geskipt, in ruil daarvoor zitten we nu extra lang op de paradijselijke Filippijnen.

@ Stephan: Gefeliciteerd met je verjaardag!

@ pa: inderdaad: Save the best for lest! De opbouw van onze reis is echt helemaal perfect geweest: begonnen met een heleboel activiteiten en koud weer, eindigen in een paradijs!

@ Leijn: dat iets bij de koffie is denk ik inmiddels wel duidelijk: CCCHHHOOOCCCOOOLLLLAAA!! Of iets met chocola erin of gewoon zeebanket of gewoon chocolade lasagne of gewoon........... 

@ Nel: Jullie zouden ook eens naar de Filippijnen moeten gaan. Er is hier waanzinnig veel te zien en het is een van de beste locaties ter wereld om te duiken. Dan kan Peter ook de whalesharks zien!

@ Marco en Lincy: Misschien dat jullie ons strakjes willen helpen om onze tuin weer een beetje op orde te krijgen??