Paradise now

Dag lieve kijkbuiskindertjes,

Fijn te horen dat alles nog steeds zijn gangetje gaat daar thuis.

Twee dagen geleden hadden we weer eens een kamer met een televisie wat ons de kans boot om ons weer even te updaten voor wat betreft alles dat er in de wereld gebeurd en wat zagen we: nog steeds sneeuw in Barcelona. Nog steeds noodweer in Europa!
We hebben wel een klein beetje met jullie te doen, maar we zijn toch ook wel een beetje blij dat we er geen last van hebben en heerlijk al ruim 5 maanden in het zonnetje zitten... En wat voor zonnetje, hier in de Filippijnen is het echt bloedjeheet. Onze dagen in Manilla waren we zo gelukkig dat we de 2 warmste dagen van de afgelopen 10 jaar in Manilla hebben meegemaakt (37 graden), wat maakt dat je je de halve dag lang de peentjes aan het zweten bent. De halve dag inderdaad, de Filippino's hebben de werking van de airconditioning ontdekt en weten maar al te goed de minimumstand daarvan te vinden. De tijd dat het water dus niet van ons gezicht afloopt, brengen we door in shoppingmalls, hotels of openbaar vervoer waar de temperatuur op standje vrieskist is ingesteld en we met alle macht proberen onszelf weer warm te krijgen. De temperatuur in NL mag dan niet optimaal zijn, zie het maar zo: hier is het dus ook niet altijd even ideaal...

Maar goed, op de grote temperatuurswisselingen na is de Filippijnen echt helemaal geweldig! Er is geen land zo veelzijdig als de Filippijnen. We zijn hier nu 12 dagen en hebben al zo veel mooie dingen gezien en gedaan, dat je je eigenlijk niet kunt voorstellen dat dat allemaal in een en hetzelfde land is. De uitzichten zijn geweldig. Waar je ook kijkt (op Manilla na), in ieder blikveld zie je op zijn minst 1 palmboom en het is niet onwaarschijnlijk dat er ergens in de buurt een rijstveld of bananenboom is te vinden: groen, groener, groenst.

Tijdens onze reis is er ook nog geen land geweest waarbij het reizen zo veel tijd in beslag heeft genomen als hier. Daarbij heb ik het nog niet eens over de kwaliteit van het openbaar vervoer (kut of koud: de keuze bestaat uit (1) lokale bussen met kippen, honderdduizend tassen en mensen die alleen maar gedroogde (= stink) vis eten of (2) interliner bussen waarbij de Filippino's het als een luxe beschouwen dat ze over een airco beschikken, wat maakt dat de airco op 16 graden wordt gezet en iedereen met dikke truien, sjawls en dekens moet proberen zichzelf warm te houden), maar voornamelijk over de tijd die het reizen in beslag neemt. Aangezien het land verspreid ligt over 7011 eilanden, ben je continu van vervoersmiddel aan het wisselen om de gewenste plek van bestemming te bereiken. Door alle slingerwegen, heuvels en voornamelijk door alle eilanden (en dus boottochten), kun je in de Filippijnen soms dagen onderweg zijn voor je op de volgende plek van bestemming aan komt.
We hebben in de afgelopen dagen hier alweer een aantal nieuwe ervaringen aan ons OV reisdagboek toe kunnen voegen. Zo hadden we een nachtbus van Manilla naar Banaue waarmee we eerst een uur langs de weg hebben stil gestaan met een lekke band, waarna we met 6 man een discussie met de chauffeur hebben moeten voeren over de airconditioning met de vraag of deze aub uit kon aangezien het (volgens zeggen van een Australier) zo koud was dat het water in drinkflesjes ijsvorming begon te vertonen (oke, oke, het was erg, maar dat was toch wel een beetje overdreven; het zorgde er wel voor dat de chauffeur eindelijk de airconditioning uitzette en we zonder kippenvel verder konden slapen). Na de lekke band en de airconditioning discussie, begon zich vervolgens 's morgens om een uur of 5 een blauwe rookwolk te ontwikkelen in de bus waarbij na een korte inspectie van de chauffeur bleek dat de motor in de brand stond en iedereen uit de bus geevacueerd moest worden. Uiteindelijk zijn we door een jeepney opgehaald en kwamen we 2,5 uur later dan gepland in Banaue aan... Het went nooit.

Na onze aankomst in Manilla zijn we 3 dagen gaan sightsee-en. Manilla is een echte metropool, met ruim 12 miljoen inwoners (groter dan Belgie) is het een megastad en of je nu naar links of naar rechts gaat het maakt niet uit, het duurt minimaal een uur om de stad uit te komen. Gelukkig liggen alle "interessante dingen" redelijk dichtbij elkaar in de buurt en kun je alles gemakkelijk zien. Manilla is een paar honderd jaar bezet geweest door de Spanjaarden, waardoor er nog steeds een hele Spaanse wijk, Intramuros, binnen de stad ligt. Dit is gelijk de interessantste wijk van heel Manilla, waar we o.a. een Spaans fort, Spaanse kerken en de grootste Katolieke kathedaal van de Filippijnen hebben bezocht. Dit geeft gelijk ook het verschil aan tussen de Filippijnen en alle andere landen in Azie. De Filippijnen is het enige katholieke land in Azie, in tegenstelling tot de Hindoeistische, Boedhistische of Islamitische landen waarin we de afgelopen tijd hebben gereisd. De eerste vraag die je als toerist hier gesteld wordt is niet langer "Where are you from?", maar "What is your religion?". Een antwoord op deze vraag waarin je zegt dat je geen geloof hebt of dat je niet naar de kerk gaat wordt niet begrepen en al zeker niet goed geaccepteerd. Vanaf nu zijn we christelijk en gaan we naar de kerk, dat is simpelweg het makkelijkst om geen discussies aan te hoeven gaan.
Dat is niet het enige verschil, Manilla is gelijk ook de enige stad in Azie waar we ons niet 100% veilig hebben gevoeld. Er leven heel veel mensen op straat en sommige wijken/ straten lijken wel een soort van Amerikaanse ghetto's waar alle mensen in oversized basketbal kleding lopen en er grote hekken voor de huizen staan. Niet altijd even fijn. Zo had Stephan een opstootje met een Filippino die onze fles water probeerde te stelen. Ik hoor iedereen denken: "Stephan? Opstootje?" Ja, inderdaad. We liepen in Intramuros en werden al zeker 10 minuten gevolgd door een dronken Filippino. De mensen die op straat zaten hadden al tegen ons gezegd dat we heb een knal moesten verkopen zodat hij op zou zouten ("Stupid drunk guy, hit him!!"), wat na 10 minuten dan ook gebeurde... Die dronken vent griste onze waterfles uit Stephan zijn handen, waarna zijn Zeeuwse temperament even goed naar boven kwam (ik vraag me ook af waar het vandaan komt, komt dat bij jou vandaan Leijn?): met zo'n beetje stoom uit zijn oren heeft hij die vent een beuk verkocht waarna die Filippino volledig gestrekt midden op straat belandde. Met onze fles terug in bezit passeerden we even later een beveiliger op straat die ons vriendelijk toe lachte na wat er was gebeurd en kwamen we zomaar een man tegen die nog even kwam vertellen dat Stephan een goede actie had verricht ("That man is always drunk, stupid guy! You did good, you did good."). 1-0 in de strijd Stephan & Fiona versus irritante Filippino's.

Verder ergeren we ons hier kapot aan alle oude, vieze, dikke Duitsers (het is echt waar, we zijn nog geen andere nationaliteiten tegen gekomen) die er in de Filippijnen rondlopen puur en alleen om een mooi jong Filippijns ding te scoren. Met name Manilla en de shopping malls daargelegen zitten er vol mee.
Zo zaten we 's morgens lekker te ontbijten bij de Breadtalk, komen er opeens twee van die vieze smeerlappen met 1 Filippijnse schone (a 3 x zo jong als de beide heren) naast ons zitten. De Duitse mannen in kwestie beginnen, in het Duits (wat maakt het uit dat je tegelijkertijd ook op date bent met iemand die een andere taal spreekt), een gesprek over koetjes en kalfjes, gaat opeens de telefoon van de grootse viezerik af (zie het voor je: man, 1,70 m lang, bierbuik, poging tot rood geverfd grijs haar, te snelle zonnebril en Duits snorretje) waarna hij een gesprek in minder dan gebrekkig Engels begint. Geciteerd: "I miss you so much", ***, "I want to see you honey", ***, "you borrow money from family. Where do you live, with your mother or sister?", ***, "Okay, please come to shopping mall. I miss you so much", ***, "Please come here honey. When you come, I give you 500" (500 is +/- 9 euro...), ***, "You can borrow from your mother oder sister, when you see me I give you 500", ***, "Please come now, I meet you in shopping mall. I miss you so much". Vervolgens hangt hij op, begint nee te schudden en mengt zich weer in het gesprek met zijn Duitse mede-viezerik. GADVERDAMME! En het is niet 1 zo'n viezerik, het zijn er echt honderden die het op een zelfde manier aanpakken. Thuis valt niks meer voor ze te halen, dus doen ze het maar op een goedkope manier door jonge onwetende Filippijnse vrouwen te scoren. Als we terug in Manilla zijn zullen we nog een een collectie-tje met Filippino vrouwen-spotters proberen aan te leggen. Mocht bovenstaande signalement nog geen belletjes doen rinkelen, dan zullen foto's het beeld van dit verschrikkelijke ras mannen helemaal compleet maken. Je lacht je echt kapot!

Zo. Dat was dat voor onze frustraties ten opzichte van onze altijd vriendelijk oosterburen. Maken we verder nog wat mee?? Ja hoor, genoeg. In Manilla hebben we ook nog een bezoek gebracht aan Chinatown en het Coconut Palace, een paleis dat ooit voor 37 miljoen dollar ter ere van een bezoek van de paus aan de Filippijnen werd gebouwd. De paus besloot bij aankomst alleen dat hij het te duur vond; het geld dat in zijn verblijf was geinvesteerd had volgens de best eman beter aan de armen gegeven kunnen worden, waardoor hij besloot er niet te gaan slapen en een ander onderkomen voor de nacht te zoeken. Nadat het verblijf een aantal jaren leeg gestaan heeft, besloot de destijds heersende president Marcos er maar te gaan wonen, wat hij dan ook heeft gedaan tot het moment dat hij werd verbannen naar Hawaii (1986).
Sinds 1986 staat het opnieuw leeg. Men probeert er nu nog enigzins geld aan te verdienen door rondleidingen te geven aan geinteresseerde toeristen en het te verhuren ter gelegenheid van builoften. Best leuk om dit waanzinnige complex te zien. Groot, 7 slaapkamers en een mega zwembad. Geweldig mooi optrekje. Het zou best iets zijn voor onze Harry Potter (hoewel wij ons afvragen of NL nog een x zo stom gaat zijn om hem opnieuw te verkiezen), ik geloof nooit dat hij zo'n waanzinnig paleisje heeft!

Na Manilla en de mislukte busrit kwamen we dus in Banaue aan. Dit is de plaats waar de grootste rijstterrassen van de wereld liggen, het staat ook wel bekend als het 8e wereldwonder (best bijzonder, wij dachten dat er maar 7 waren...) en deze terrassen zijn al meer dan 2000 jaar geleden gebouwd. Het was de reis zeker meer dan waard, supermooi! Tijdens onze ellendig afgelopen busrit hadden we een Canadees/ Quebecs stel ontmoet, waarmee we een trekking zijn gaan doen door de rijstvelden van Banaue. We hebben ons kapot gelachen met Felix en Claudine tijdens onze tocht over de randjes van de rijstvelden. Het werd op een gegeven moment zelfs zo gek dat we een eigen taal hadden bedacht (dus, iemand enig idee wat het woorden "lumzi", "zumpapa" of "cracatoow" moet betekenen? Give it a try!), supergezellig. (Hoe oud waren we ook al weer?)
De tweede dag in Banaue hebben we samen met hen een jeepney gehuurd waarmee we naar Batad zijn gegaan. In Batad zijn ook weer een heleboel rijstvelden te vinden, net als in Banaue, alleen hier liggen ze in een vallei en worden de rijstterrassen dus volledig omringd door heuvels en groene bergen. Best mooi allemaal (zie foto's)...

Vanuit Banue zijn we met een nachtbus (dit keer wel een andere maatschappij dan die van de gecrashte bus) terug naar Manilla gereisd, waar we bij aankomst 's morgens om 4 uur direct zijn door gereisd naar de Taal vulkaan. De Taal vulkaan is slechts een van de vele vulkanen in de Filippijnen en ligt midden in een meer. Na een van de uitbarstingen is er in het meer een meer ontstaan en is de desbetreffende krater "uitgedoofd".
Eenmaal daar aangekomen kwamen we in een uitgestorven dorpje terecht, geen toerist te bekennen. Vervolgens bleek het hostel dat als enige goed te boek stond gesloten te zijn, waarna we toch even begonnen te twijfelen of het wel zo'n goede beslissing was om deze plek aan te doen. Na het bezichtigen van 3 andere hostels besloten we toch maar in het eerste hostel te blijven waar we gedropt waren, ook al was de ontvangst aldaar niet al te hartelijk (1500 voor een kamer vragen die nog geen 600 waard en is en vervolgens gelijk aan je gaan trekken dat je daar moet blijven om een boottocht naar de vulkaan te maken, vinden wij nog steeds niet echt bij "de klant is koning" horen). Maar goed, op het verschrikkelijke verblijf na was de vulkaan prachtig. 's Morgens om 7.30 uur vertrokken we met een gecharterde bangka (= Filippijnse boot. Gecharterd, maar niet bij onze alleronaardigste gastvrouw: ze ging zelfs zo ver om ons te vertellen dat de persoon bij wie wij het geregeld hadden haar "driver" was en we daarom gewoon in haar bootje konden springen. Nadat we hadden geprobeerd haar vriendelijk duidelijk te maken dat ze de pot op kon met haar leugens, bleef ze nog even een gezellige 200 meter achter ons aanlopen al roepend dat zij het toch echt beter en goedkoper kon regelen. De bitch!)  het meer op om naar het kratermeer te lopen. Na een wandeling van 45 minuten in de bloedhitte kwamen we op de top waar het uitzicht meer dan de moeite waard was. Een groot blauw meer, waar je langs de randen en ook op het pad de stoom van de vulkaan af zien komen. Wat is de natuur toch machtig!

Met het zweet nog op onze rug vertrokken we diezelfde dag nog op weg terug naar Manilla. Vanaf Manilla zijn we doorgereisd naar Legaspi, de plaats vanaf waar de Mt. Mayon (= grootste en meest gevaarlijke vulkaan van de Filippijnen) zichtbaar is. Vooraf was het plan deze vulkaan te gaan beklimmen, maar dat was helaas niet mogelijk. In december 2009 zijn er bevingen gemeten waarna de vulkanen-gevaar-meter (geen idee hoe je zo'n ding noemt, maar het is een waarde waarmee de activiteit van actieve vulkanen wordt aangegeven vergelijkbaar met de Schaal van Richter. 1 is het minst gevaarlijk, 5 betekent dat het op punt van uitbarsten staat) op 5 werd gezet en iedereen in een regio binnen 20 km vanaf de vulkaan is geevacueerd. Nu, 3,5 maand later, staat deze waarde op 3, de regio is verkleind naar een no go-area van 7 km in omtrek van de Mt. Mayon, en is het dus nog steeds niet mogelijk de vulkaan te beklimmen.
Gelukkig hebben we hem wel kunnen zien; Legaspi ligt op zo'n 20 km vanaf de vulkaan en heeft dus een geweldig uitzicht op de Mt. Mayon, mits de wolken het uitzicht niet verbergen. We hebben de vulkaan 2 keer kunnen zien in 2 dagen, verder zat er een dikke mistlaag omheen.

Dat was ook wel voldoende, want na al het gereis en het verschrikkelijke eten had ik toch geen puf om iets te gaan doen: Delhi belly. Fijn. Het eten in de Filippijnen is niet bepaald rijk aan groenten en fruit en je moet hier dan ook echt goed opletten wat je (niet) eet. De Filippino's zelf vinden hun eten geweldig, maar staan geloof ik niet bepaald stil bij de hoeveelheid voedingsstoffen die ze wel of niet binnen krijgen. Dat resulteerde bij mij dus in flinke buikpijn en diarree (was ik gelukkig toch al niet zo bekend mee ben... (moet eerlijk zeggen dat dit pas de 3e keer is tijdens onze reis dat 1 van ons beiden ziek is, dus tot nog toe hebben we niet te klagen)). De enige oplossing om hier iets fatsoenlijks binnen te krijgen is volgens ons nog steeds eten in de fastfood ketens, daar kun je tenminste nog eens een salade als side-order bestellen. Gelukkig hebben ze daarin genoeg keuze in de Filippijnen: wij zijn nog nooit in een land geweest waar ze zoveel McDonalds-en, Burger Kings of Jollibees hebben, alleen zitten die alleen in de steden. Op de ongebane paden moet je echt op zoek naar een stukje groente of fruit. We zullen dus nog wel zien hoe het hier verder gaat lopen met al dat eten. Tot nog toe zijn we in ieder geval absoluut geen fan van Filippijns eten!

Na het zien van de Mt. Mayon zijn we naar Donsol gereisd, waar we onze eerste Filippijnse zee- en strandervaring hadden. Iedereen komt naar Donsol om te snorkelen met walvishaaien. Voor iets anders hoef je er ook niet te komen, want ondanks het feit dat het aan zee ligt moet je er niet aan denken om er op het strand te gaan liggen. Zwart zand. Niet echt het idee dat je hebt bij een tropishe ervaring...

De whaleshaks waren wel weer een toppertje! Wat gaaf om het water in te springen, een whaleshark te zien en er vervolgens ook nog een achteraan te zwemmen. Bij het toeristencentrum hadden samen met een NLs stel, Kees en Rianne, en 2 Duitsers een boot gehuurd. Om te voorkomen dat de beesten last ondervinden van het toerisme, wordt het snorkelen met whalesharks, in samenwerking met het WWF, volledig gecontroleerd door een lokale organisatie. De boten worden enkel vanaf 1 plek verhuurd en er worden maximaal 30 boten met een maximum van 6 mensen per boot toegelaten om het water op te gaan op zoek naar de whalesharks. Alles gecontroleerd, een goede zaak (wel rete duur).
Na een uur op het bootje rond gedobberd te hebben zonder een whaleshark gezien te hebben, maakte onze gids duidelijk dat er een whaleshark in de buurt was en we z.s.m. het water in moesten. Hij was daarvoor alleen even vergeten te vertellen dat we onze snorkels al op moesten hebben en de flippers aan, waardoor we de whaleshark gemist hebben. Daarbij was de zichtbaarheid onderwater die dag denk ik maar een meter of 5 (door het slechte weer en het feit dat er tot dan toe geen zonnestraaltje te zien was geweest), dus je moest er echt direct bij zijn om iets te kunnen zien.

Met het idee dat we op nog geen 10 meter van zo'n giant hadden gezeten, waren we maar al te gefocust om bij een tweede kans de whalesharks te zien als eerste het water in te zijn. Gelukkig kwam die tweede kans.
Op een gegeven moment begon de gids te wijzen naar twee "hobbels" in het water. Toen we dichterbij kwamen zagen we een whaleshark van zo'n 8 a 10 meter liggen. Terwijl de boot nog voer, sprongen we met onze snorkels en flippers het water in om onze kans dit keer niet te missen en het beest onderwater te kunnen zien. Het is heel gek: je ziet zo'n beest liggen en springt er zo'n beetje bovenop in de hoop dat je het kunt zien tijdens het snorkelen. De stelregel is dat je niet dichter dan 4 meter bij de whaleshark mag komen, omdat je anders geraakt zou kunnen worden. Het is alleen een beetje lastig om je daaraan te houden, als je met 6 opgewonden mensen tegelijk het water inspringt om een glimps op te kunnen vangen zonder dat je weet waar de whaleshark naar toe gaat. Stephan is zich op dat moment dan ook zo'n beetje een halve hartverzakking geschrokken aangezien de whaleshark recht op hem afkwam. Dit maakte voor mij dat ik zijn kop niet heb kunnen zien, aangezien Stephan er *#@! met zijn grote lijf voor zwom. Vervolgens zwom de whaleshark ons voorbij en probeerden we er achter aan te zwemmen. Wat je ziet is een donker beest met witte stippen en een enorme staart.
Als je er over nadenkt besef je hoe getikt het eigenlijk is dat je met zo'n reus mee gaat zwemmen, niet dat die beesten gevaarlijk zijn, maar ze beschikken over enorm veel kracht (de reden dat je afstand moet houden) en er is dus best een risico dat je geraakt kunt worden. Naast de staart van het beest hebben we nog een paar seconden mee kunnen zwemmen voordat ie er van door ging. WOW!!! Wat een sensatie! Het is echt superzonde dat het weer zo slecht en dus de zichtbaarheid onder water niet goed was, anders hadden we er waarschijnlijk nog veel meer gezien (bij het whaleshark snorkeling is het niet de vraag of je ze ziet, maar hoeveel je er ziet), maar toch... Naast een walvishaai van 8 tot 10 meter zwemmen doe je ook niet elke dag!

Het is inmiddels alweer 2 dagen geleden dat we deze geweldige ervaring hadden. Gisteren hebben we ons weer vermaakt met een heerlijke daagje in het OV. 's Morgens om 8.30 uur zijn we vertrokken om met achtereenvolgens een tricycle(= driewieler vastgemaakt aan een brommer), twee jeepneys een bus, een boot en nog een bus naar Tacloban te reizen. Het was me het daagje weer wel: na alle ritten kwamen we om 12.45 uur bij de pier aan waar we vervolgens 3,5 uur hebben zitten wachten tot de ferry uiteindelijk om 16.30 vertrok (het is wachten tot er voldoende cargo is, en als er geen auto's zijn: dan zijn er geen auto's). Dit maakte dat we vervolgens pas tegen zessen aan de overkant waren waar we nog een ritje van 7 uur bus voor de boeg hadden over de allerslechtste wegen die we tot nog toe zijn tegengekomen. Hoezee! We kwamen uiteindelijk pas na 01.00 uur aan. En dan zijn we nog niet eens op de helft van de totale reis die we moeten maken voor we op onze volgende plek van bestemming zijn: Bohol.

We hebben vandaag dan ook maar even een daagje niks gedaan; de tijd genomen om dit verhaal te schrijven, de foto's te uploaden (foto's Filippijnen staan er op + een aantal nieuwe foto's van Vietnam) en het e.e.a. voor de komende weken te regelen. Vanaf hier zullen we morgen met 2 boottochten naar Bohol afreizen. Daar zullen we de Chocolate Mountains en de tarsiers gaan bekijken, voordat we naar Panglao doorreizen om onze duikbrevetten te updaten. Op Panglao gaan we een tocht doen met voormalige walvisjagers in de hoop humpback whales (volgens mij is het in het NLs bultrugwalvissen)  en (gegarandeerd) dofijnen te zien. We hebben daarna nog eventjes de tijd voordat we op 25 maart naar Palawan vliegen waar we de laatste 14 dagen van onze reis door de Filippijnen in stijl op het paradijselijke strand en met een duiksafari af zullen sluiten.

Nog 5,5 week...

Liefs,

Stephan en Fiona