Filippino, Filippino!

Een toepasselijk stukje tekst uit een heerlijk nummer van de Black Eyed Peas: We zijn in de Filippijnen aangekomen!

De afgelopen dagen hebben we weer heel wat kilometertjes afgelegd: vanaf Phu Quoc, waar we een weekje samen met Willem en Anet lekker op het strand hebben gelegen, zijn we middels zo'n beetje alle vervoermogelijkheden die je je kunt bedenken: bus, boot, taxi, vliegtuig, motor: we hebben alles gehad, op al dan niet schappelijke tijden (o.a. een vlucht met vertrek om 7.20 uur; je moet er iets voor over hebben om voor een paar tientjes te vliegen) via Ho Chi Minh en Kuala Lumpur naar Manilla gereisd waar we nu even een daagje aan het bij komen zijn.

Een verhaaltje is wel weer even op zijn plaats, ik geloof dat het ruim 2 weken geleden is dat we voor het laatst iets van ons hebben laten horen...

We zaten toen nog in Hoi An, Vietnam, waar we ons geweldig vermaakt hebben met een aantal dagen sightseeing. Hoi An is wat ons betreft de mooiste stad van Vietnam, met alle kleuren, architectuurstijlen en internationale invloeden is het een stad waar je heerlijk door de straten kunt dwalen; een mengelmoes van dingen waarin wij steden als Granada (Nicaragua), Luang Prabang (Laos) en Lijiang (China) herkenden. Gewoon goed.

Vanuit Hoi An hebben we een nachtbus gepakt naar Nha Trang. Bij de stad Nha Trang hadden wij een soort van Cancun verwacht (daar is ie weer!) met alleen maar dikke, oudere, toeristen (@ papa's en mama's: jullie zouden hier niet misstaan hebben ;)) die zich 2 weken lang aan het strand vermaken met een biertje en vervolgens met geweldige verhalen thuis komen over hoe mooi Vietnam was. Ondanks deze verwachtingen was onze voornaamste reden om toch deze stad aan te doen om de tijd te doden voordat onze NLse vriendjes ons op kwamen zoeken en daarbij gelijk even een goed kleurtje op te doen zodat het niet mis te verstaan zou zijn wie er nu wel en niet bruin waren.
Nha Trang bleek voor dit doel een zeer geschikte keus, ware het niet dat ik op dag 1 in de volle zon in slaap ben gevallen waarbij ik eerder een mooi tomaten kleurtje op liep dan een bruine tan en mezelf de dagen erna in de schaduw heb moeten vermaken. Grrrrrrr! Maar goed, gelukkig kwamen we er na dit zonne-ongelukje snel achter dat Nha Trang ook voor schaduwliefhebbers wat te bieden heeft. Scooters. Sinds Laos zijn we na al onze fietstochten alweer aardig into de scooters, toch is dat in Vietnam een iets ander verhaal. In Vietnam wordt het straatbeeld volledig in beslag genomen door scooters en is er, op een aantal bussen en taxi's na, geen vierwielig voertuig te bekennen. Voor je er zelf op een scooter stapt moet je er dus wel eerst een aantal kruisjes slaan. Buiten het feit dat er honderden scooters rondrijden, rijden de Vietnamezen ook nog eens als ware verkeerspsychopaten en is het een uitzondering als je een scooter hebt waarbij de remmen het doen (eigenlijk zijn die remmen ook niet belangrijk: als je toeter het maar doet kom je een heel eind). Behoorlijk spannend, zeker omdat het de dagen voor het Tet festival -Chinees nieuw jaar- waren en mensen met inmense bomen en planten op hun scootertjes door de straten van de stad rondreden.

We survived. Met de scooter zijn we naar de "afgelegen" stranden gereden waar nog geen dikke  toeristen te vinden waren, hebben we de grootste tempel van Nha Trang bezocht, zijn we naar een aantal oude ruines gereden en als hoogtepunt hebben we de dag afgesloten met een paar uurtjes in een spa waar we naast een huidverzorgend modderbad (was voor mijn verbrande huidje wel nodig...) heerlijk in een aantal bubbelbaden hebben liggen dobberen. Achteraf was het misschien wel goed dat ik mijn eigen zonne-uurtjes had verpest met een ochtendje te lang zonnebaden, de dag op de scooter was helemaal geweldig (op een aantal hartverzakkingen in het Vietnamese psychopatenverkeer na dan) en maakte dat we een hoop moois in Nha Trang hebben gezien.

Vanuit Nha Trang zijn we naar HCMC vertrokken waar we op 28 februari Willem en Anet op hebben gehaald van het vliegveld. We hadden er al heel erg naar uit gekeken: eindelijk weer iets bekends en lekker onafgebroken plat Nederlands praten voor 2 weken. Heerlijk!
Met de "rookies" hebben we HCMC verkend. HCMC, een drukke chaotische stad (en dat terwijl er op het moment dat wij er waren 3 van de 9 miljoen mensen out of town waren vanwege het Chinese nieuw jaar), waar we o.a. het nationale paleis hebben bezocht, een tempel hebben bekeken, de Cu Chi tunnels hebben bezocht (daar waar de Vietnamezen verstopt hebben gezeten ten tijde van de Amerikaanse bezetting), een kijkje hebben genomen in het War Remnants Museum (museum over de oorlog in Vietnam waar voornamelijk de nadruk wordt gelegd op hoe ongelooflijk slecht de Amerikanen waren wat middels de meest nare foto's in beeld wordt gebracht (het museum wordt gezien als een van de grootste toeristen attracties van HCMC, het museum brengt inderdaad een hoop in beeld maar vertelt niks over het verhaal achter de oorlog of over wat de Vietnamezen hebben gedaan; als je het mij vraagt een behoorlijk eenzijdig verhaal)) en vooral lekker gezellig een aantal borrels hebben gedaan (inclusief een goede cocktail in het Sheraton hotel met uitzicht over de gehele stad: af en toe moet je toch echt even genieten ;)!).
Ik geloof dat het voor hen wel even een warm welkom in Azie was: er is geen betere kennismaking met de Aziatische gastvrijheid dan de Vietnamezen die op hun scootertjes met duizenden te gelijk door de straten van het toch al niet mooie HCMC rijden. Als voetganger oversteken kun je alleen door je leven te wagen en je zelf tussen die maniakken op tweewielers heen te manouvreren in de hoop dat je niet geraakt wordt. Straten zijn al lastig genoeg, maar nog niks in vergelijking met rotondes: de beste manier is om gewoon rustig door het midden te lopen zodat de scootermaniakken om je heen kunnen sturen. Als je te snel loopt wordt het gevaarlijk, dan hebben ze niet de tijd om op jouw bewegingen te anticiperen en loop je het risico onderwteboven op de straat terecht te komen (in Kuala Lumpur en nu in Manilla moesten wij er zelf weer even aan wennen dat het eigenlijk niet normaal is om gewoon maar tussen alle verkeer door te lopen). Op het verkeer na is HCMC een weinig bijzondere stad, na een dag bijkletsen, het zien van de toch al niet al te bijzondere attracties en een bezoek aan de Cu Chi tunnels vonden we het na 2 dagen tijd om door te reizen de Mekong Delta in om onze "rookies" eens iets van het echte Vietnam te laten zien.

Vanuit HCMC vertrekken er dagelijks tientallen bussen packed met toeristen die met een 1-, 2- of 3-daagse georganiseerde tour alle highlights in het zuiden van Vietnam te gaan bekijken. Georganiseerde tours trekken ons sowieso al niet en zeker niet als ze zo massaal zijn, dus besloten we lekker zelf ons eigen tourtje naar de Mekong Delta te maken.
Onze eerste stop was My Tho. In My Tho zou je een aantal eilanden kunnen bezoeken waar je een boottocht kon maken. Helemaal waar, maar er was niet bij vertelt hoe verschrikkelijk de stad was en hoe commercieel de boottocht zou zijn. In het stadje was maar 1 hotel (in vroegere gloriedagen heeft het waarschijnlijk nog met recht de naam resort gedragen; nu is dat nergens meer in terug te vinden en valt het eerder onder de noemer afbraak) met een nog slechter restaurant te vinden van waaruit alles wat ook maar enigzins met toerisme te maken heeft georganiseerd. De boottocht bestond uit een bezoek aan een restaurant, een bezoek aan een coconutcandy fabriek, een bezoek aan een soort van fruitrestaurant en uiteindelijk een ieniemini boottochtje (hetgeen waarvoor we waren gekomen) waarbij de hele dag niet anders van je verlangd werd dan dat je spullen zou kopen bij alle stops onderweg.

Het enige leuke in My Tho waren de motorbike taxi's: eenmaal op het station aangekomen stond er een groep aan motorbikers klaar die ons op hun motorbike naar het hotel wilde taxi-en: met zijn vieren ieder achterop een scooter en onze tassen tussen de benen van onze "chauffeurs" werden we naar het hotel gebracht. Best grappig. Verder was My Tho een plek om snel te vergeten, zeker toen we er na alle toch al niet al te beste ervaringen werden opgelicht op het zogenaamde busstation waar ze ons hadden afgedropt. Dezelfde motorbike-chauffeurtjes als die ons de dag van aankomst naar het hotel hadden gebracht, zouden ons naar de busstop langs de weg brengen waar we de bus konden nemen naar Can Tho, onze volgende plek van bestemming. De busstop bleek echter geen busstop, maar gewoon een plek langs de weg waar we door een vooraf door het hotel georganiseerde minibus voor veel te veel geld werden opgepikt. Volgens de chauffeur zouden we meer moeten betalen omdat we nu, in tegenstelling tot de reguliere busservices, wel in het centrum zouden worden gedropt. Daar bleek natuurlijk niks van waar: in Can Tho aangekomen werden we gedropt bij wederom een groep motorbike-chauffeurs en moesten we opnieuw een mototaxi nemen. We hebben een poging gedaan ze duidelijk te maken dat we niet zo gediend zijn van dit soort huichelachtige oplichtingspraktijken, maar natuurlijk zonder resultaat: voor we het wisten was het busje vertrokken en begon het spelletje van bedriegerij en onderhandelen opnieuw, nu alleen bij nieuwe mensen: de motorbike-chauffeurs.

Vietnamezen zijn echt zwaar asociaal, zeker als het gaat om de manier waarop ze met toeristen omgaan: zoals we eerder al hadden opgemerkt zien ze toeristen als een grote zak geld en proberen ze je aan alle kanten op te lichten. Op zich niks nieuws, maar ze zijn hier zo gehaaid dat je er niet om heen kan (dit voorval is slechts een van de vele situaties waarin we terecht zijn gekomen waarbij Vietnamezen je aan alle kanten proberen te bedriegen). Wat ons betreft zijn ze geen haar beter dan de achterbakse Indiers, misschien zelf nog wel slechter aangezien ze echt de heleboel bij elkaar liegen om geld aan je te kunnen verdienen. Stelletje klootzakken! Op dit soort momenten kun je zulk soort mensen wel wat doen en ben je in staat om ze aan te vliegen. Ik geloof dat Willem en Anet zich aardig hebben vermaakt met onze uitbarstingen in situaties waar het voor ons om een paar centen gaat, maar waarin je weet dat je aan alle kanten wordt bedrogen puur vanwege je huidskleur (wat nou discriminatie?!). Zeker na een aantal maanden in de rimboe van het backpacken weten we hoe het in bepaalde landen ook anders kan (neem bijvoorbeeld Nepal en Laos), waardoor je echt volledig uit je stekker kunt gaan als er weer een of andere stink Vietnamees om een of ander onzinnig bedrag probeert je van alles en nog wat wijs te maken. Het moge duidelijk zijn, Vietnam is zeker niet ons favoriete vakantieland geworden en is misschien wel een land waarvan wij zouden zeggen dat je er beter niet naar toe kunt gaan... Dat even tussendoor...

Maar gelukkig hebben we er ook nog wel  iets moois te gezien.
Can Tho bleek een veel betere keuze dan My Tho. We hebben er 's morgens vroeg een floating market bezocht, ons verbaasd over hoeveel watermeloenen een mens tegelijk kan kopen, een mislukte sunset trip gedaan met een veel te dikke hoogzwangere kapitein waardoor we een ietsj pietsje veel brandstof nodig hadden en zo'n beetje zonder benzine kwamen te zitten en uiteindelijk pas tegen 7-en van het water afgingen en scootertjes gehuurd om er wat van de countryside en de rijstvelden in de omgeving te zien. Gelukkig bleek Can Tho wel een leuke stad

De laatste week met onze "rookies" hebben we doorgebracht op Phu Quoc: het bounty eiland van Vietnam. De echt gezellig bungalows zijn al verbannen door de grotere vakantieresorts en het strand staat vol met relaxte ligbedden en zonnen stoelen. Maar goed, eerlijk is eerlijk: het is echt wel een mooi strand; niet zo blauw als op de foto's maar zeker lekker genoeg om een aantal dagen niks te doen.
Het strand waar de hotels en bungalows zijn te vinden ligt langs de westkust van het eiland; de echte mooie stranden liggen langs de moelijk bereikbare noordkust van het eiland. Met de scooter vertrokken we met zijn vieren om deze echte bounty's te bekijken. Na nog geen half uur te hebben gereden begon het te stortregenen, zo hard dat we de scooters stil hebben moeten zetten in de hoop dat het snel weer droog zou worden en we de tocht verder konden vervolgen. Gelukkig werd het binnen een half uurtje al weer droog en konden we verder, ware het niet dat de toch al niet verharde wegen spekglad waren en we dus bijna niet vooruit konden. Hoe voorzichtig we ook reden, toch presteerde ik het om de scooter op zijn kant te krijgen en plat onderuit te gaan. Gelukkig viel alles mee, op een paar blauwe, dikke knieen na, een mooie schram op mijn borst en even een behoorlijk schok (= tranen) was er niks ernstigs (behalve dan dat de schrik er even goed in zat en we later die dag voor de reparatiekosten van de lakschade moesten opdraaien) en konden we verder naar de stranden in het noorden. De tocht op zich, zeker met de regen en de val inbegrepen, had alleen zo lang in beslag genomen dat we pas om een uur of 2 aan kwamen en we na de lunch dus direct terug moesten rijden om nog een beetje bij tijds terug bij onze bungalows aan te komen. Die avond hebben we gezellig verse vis BBQ zitten eten en cocktails gedronken. Phu Quoc was een mooi eiland waar we ons heerlijk hebben vermaakt samen met Willem en Anet en ons weer even lekker Hollands hebben gedragen.

Phu Quoc was onze laatste stop in Vietnam, voordat we terug naar HCMC vertrokken van waaruit Willem en Anet terug zijn gevlogen naar NL en wij door zijn gereisd naar Kuala Lumpur. Wij hebben ons prima vermaakt, we hebben ons af en toe wel afgevraagd of zij het geregel en gereis net zo leuk vonden als wij... Wij werden er deze 2 weken eventjes behoorlijk mee geconfronteerd hoe we inmiddels op de centen kunnen zijn en hoe erg we gewend zijn aan de Aziatische levensstijl.
Ach ja, alles went ;)!

In Kuala Lumpur hebben we een bezoek gebracht aan de Petronas Towers. Het is en blijft een bijzondere locatie. We waren er in 2008 al geweest, zelfs ondanks dat we ze al gezien hadden blijven deze gebouwen een enorme aantrekkingskracht hebben. Wat het precies is geen idee, maar het is echt geweldig om daar rond te lopen. Na een heerlijk diner in een steak restaurant (met geweldig eten!) zijn we redelijk bijtijds terug gegaan naar ons hotel van waaruit we vanmorgen om 5.30 uur zijn vertrokken voor onze vlucht naar Manilla.

Het een na laatste hoofdstuk van onze reis is nu aangebroken. De Filippijnen. De komende 6 weken zullen we van alles en nog wat gaan doen in dit geweldige land. De Filippijnen bezit de grootste rijstterassen van de wereld, heeft verschillende grote steden, ligt op de migratieroute van de walvis (waar ze in maart/ april langskomen om te jongen) heeft de meestgeweldigste stranden en nationale parken en is in het bezit van het mooiste rif van Azie waar we 3 dagen op duiksafari gaan (inclusief haaien, schildpadden en dolfijnen). Genoeg te doen!

Nog 7 weken...

Liefs,

Stephan en Fiona