Laotiaanse versus Vietnamese gastvrijheid

Xin Chao!

Of we al naar huis willen?
Dat niet. Nu we over de helft van onze reis zijn, begint het aftellen alleen al wel te beginnen. We hebben nog "maar" 10 weken te gaan... Aangezien we al zo lang in Azie zitten, zijn er een heleboel dingen die ons al bijna niet meer opvallen omdat het inmiddels gewoon deel van ons leven hier is. Daar waar mensen foto's maken van bepaalde situaties of "vreemde" dingen vragen wij ons soms af wat daar nog interessant aan is. Zo realiseerden we ons deze week pas dat we de afgelopen 4 maanden hebben gereisd in landen waar wij (op datgene wat in het Engels vertaald is) het schrift niet kunnen lezen.

Maar goed, het moet gezegd worden, de afgelopen 2 weken hebben we ons toch wel weer heel erg verbaasd over bepaalde dingen: in Laos hadden we een fietstocht gepland naar de Khamu en Hmong dorpjes waar we nooit gekomen zijn omdat we in een Lao Lao feestje terecht kwamen; in Vietnam vragen we ons af waarom iedereen boomtakken van minimaal 2 meter koopt om die vervolgens te vervoeren met de bus, de scooter of gewoon op de motorkap van de auto (typisch gevalletje van door de bomen het bos niet meer zien); verbazen we ons over het feit dat Vietnam (een van de rijkere landen van Zuid-Oost Azie) de absolute kampioen is als het gaat om de slechtheid van de wegen (nog slechter dan de wegen in Laos en Cambodja; landen die toch echt een stuk armer zijn); lachen we ons kapot om alles wat hier op scooters en fietsen wordt vervoerd: of het nu 4 kinderen, een bonsaiboom van 2 meter, een koelkast, een omaatje van zeker 80 jaar oud, 30 levende kippen op zijn kop aan een stok gebonden, een complete inboedel van een keuken incl. potten, pannen, bestek en schoonmaakspullen (de rit van deze scooter duurde niet lang. De scooter crashte... later kwamen dezelfde man opnieuw tegen met deze zelfde spullen op het achterzitje van nu een andere scooter); een levend varken vastgebonden op een houten plank of een lantaarnpaal is, niks is ze hier in Vietnam te gek; en zijn we heel erg blij met het prijsniveau in Vietnam (supergoedkoop: per dag zijn we met zijn tweeen nog geen 25 euro kwijt en dat is inclusief slapen, eten en activiteiten ondernemen).

Kortom, "wat maken we toch een hoop mee!". Het wordt weer een lekker lang verhaaltje...

Na onze laatste post zijn we met een slowboat over de Nam Ou doorgereisd naar Nong Khiaw in het noorden van Laos. De boottocht was een geweldige excursie op zich: de natuur in Laos is echt geweldig en onderweg hebben we alleen maar prachtig mooie uitzichten gehad over karstgebergten, jungle en allemaal ieniemini kleine dorpjes. In de boot werden we telkens als we een groep spelende kinderen of wassende vrouwen tegen kwamen enthousiast toegezwaaid, waardoor we het gevoel hadden dat we als ware koningskindertjes aan het reizen waren (dat we zo'n beetje een blauwe bibs hadden van 7 uur zitten op houten krukjes, moeten we dan maar eventjes vergeten). Na zo'n beetje een volle dag reizen kwamen we in Nong Khiaw aan, een dorpje dat volgens de Lonely Planet een "sleepy town" zou zijn. Niks was minder waar. Supermooi, zwaar relaxed en wederom geweldige mensen. We hadden er een heerlijk bungalowtje (voor nog geen 8 euro) direct aan de rivier met hangmat, van waaruit we prachtig uitzicht over het gebied hadden.

De eerste echte dag in Nong Khiaw hebben we 2 fietsen gehuurd om de omgeving te verkennen. Kaarten waren niet beschikbaar, we hadden enkel een foto van een kaart die een Laotiaan zelf op een houten bord had getekend waarmee we ons moesten redden. Het fietsen viel behoorlijk tegen... We waren al meerdere fietsers tegen gekomen, wij zijn nog nooit zoveel fietsvakantie-mensen tegengekomen als in Laos, die al hadden verteld dat het noorden van Laos lastig begaanbaar zou zijn. Dat hebben we ondervonden... Heuvels, heuvels en nog eens heuvels. We hebben ons zo'n beetje een ongeluk getrapt om enigzins vooruit te komen. Gelukkig hadden we goede mountainbikes (en dit keer geen materiaalpech wat we in China (lekke band) en Zuid-Laos (ketting gebroken) wel hadden meegemaakt) met een berg aan versnellingen. Maar goed, dan nog hebben we ons de peentjes gezweet. Niet normaal meer!
Na een kilometer of 5, en zeker een half uur in tijd, kwamen we in een klein dorpje terecht waar we hoopten wat drinken te kunnen kopen. Een van de locals sprak ons aan en vertelde dat ze er geen water te koop hadden. Wel Lao Lao (= huisgebrouwen whisky) en Lao Beer. Als we het goed begrepen hebben, was er een feestje omdat er een nieuw huis in het dorp gebouwd was, zeg maar een soort van housewarming, waarbij de hele dag in het teken stond van eten, drinken en dansen. Ze nodigde ons uit voor het feest. We moesten wel de hele dag blijven en het op "Lao style" mee vieren. Met kreten als "You are my friends, come to my party today!", "Lao food for you" en "Free drinks all day long" wist ze ons over te halen en waren we gestrikt voor een ware Lao Lao party. Geen idee wat ons te wachten zou staan, behalve dan dat we verzekerd waren dat we deze dag meer whisky zouden gaan drinken dan goed zou zijn voor onze hersencellen, toen we het huis in stapten...

Binnen zaten er zo'n 30 mannen op de grond: sigaretten te roken, bier of whisky te drinken en te eten. We werden door onze gastvrouw uitgenodigd om er tussen te gaan zitten en alles gewoon op ons af te laten komen. Het begon met een bandjes-ritueel. Witte draadjes werden door iedereen bij elkaar omgeknoopt, als teken van vriendschap en geluk, en voor we het wisten hadden we twee polsen vol met witte touwtjes. Na de touwtjes kregen we ieder een bierfles gevuld met Lao Lao in ons handen gedrukt met als opdracht om iedereen in de kamer een glaasje whisky aan te bieden. Daar stonden we dan tussen een groep comlete vreemdelingen een beetje de ober uit te hangen en iedereen van een natje te voorzien. Natuurlijk kregen we zo'n beetje net zoveel glazen gevuld met  deze (niet te zuipen) drank terug en voordat het 12.00 uur 's middags was, waren we al behoorlijk licht in onze hoofden. Op dat moment hadden we nog een hele dag Lao-style party voor de boeg...
Tegen het middaguur kwam het eten op tafel. De tafel werd gevuld met een soort van salade, bonken sticky rijst, soep met onherleidbare stukken vlees, bakjes met vlees waarvan we bijna zeker zijn dat het varkensnieren en -lever waren en bakjes met bloed (!!). We hebben het maar bij de sticky rijst, de salade en de soep gehouden en het met gezegd worden: die Laotianen kunnen best koken (Stephan is vanaf nu ook een fervente fan van de varkensnieren/ -lever)! Tijdens het eten kregen we nog de nodige whiskey aangeboden, zodat we goed voorbereid het middagprogramma in konden.

Het was maar goed dat we een aantal borreltjes achter de kiezen hadden, anders hadden we de "ge-wel-di-ge" muziek van die dag niet aangekund. De hele middag hebben we naar knoert harde happy hardcore muziek uit de jaren '90 geluisterd (wel te verstaan 3 verschillende Laotiaanse nummers die bij gebrek aan betere of meer muziek de hele middag op repeat hebben gestaan)  en staan dansen met een groep van 20 kinderen en een berg aan dronken mannen. Heerlijk ;)! Op een gegeven moment kwam de "echte" drank op de grond. Er werden grote 50 cm hoge aardewerken potten binnengebracht waaruit de mannen aldaar met houten rietjes en groot genoegen begonnen te slurpen. We hadden in eerste instantie geen idee wat het was, het leek wel alsof er tabak gecombineerd met drank in zat. Na navraag bleek het de wel bekende rijstwijn te zijn (dezelfde als die we eerder tijdens de bruiloft in China hebben gedronken) en werden we uitgenodigd het te proberen. Een pieterpeuterig klein slokje was voor ons voldoende om te concluderen dat we dit deel van het Lao Lao feestje maar over moesten slaan... NIET TE ZUIPEN, wat een gore zooi!

Na een geweldige middag en een uitgebreid afscheid van alle dorpelingen (behalve dan onze gastvrouw: die was om 14.00 uur stomdronken in slaap gevallen) zijn we licht slingerend de 5 km bergje op - bergje af terug gereden naar ons bungalowtje... Na het uitgebreide, bijzondere, bezoek aan dit ene dorpje is er van onze verdere plannen voor Nong Khiaw nooit meer wat terecht gekomen; dag 2 in Nong Khiaw hadden we hard nodig om onze hersencelletjes weer wat rust te gunnen en hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met boekjes lezen, kaarten en slapen.

Vauit Nong Khiaw zijn we terug gereisd naar Luang Prabang waar we nog een bezoek hebben gebracht aan een eiland waar alle sjawls, tassen en andere rommel wordt gemaakt die in Luang Prabang op de dagelijkse night market wordt verkocht, voordat we naar Phonsavan zijn vertrokken.
In Phonsavan is de Plain of Jars te vinden. Op "De Vlakte der Kruiken", zoals het zo mooi vertaald wordt door een van de NLse reisorganisaties, zijn honderden potten te vinden waarvan men tot de dag van vandaag niet weet hoe dat ze er zijn gekomen (en ze dateren toch al wel van de 5e eeuw). Het is behoorlijk indrukwekkend om te zien: op 3 verschillende locaties in de omgeving van Phonsavan liggen honderden potten varierend in grootje van 20 cm tot 2,5 m hoog verspreid. De te bezichtigen sites liggen een behoorlijk eindje buiten de stad, dus hebben we een scootertje gehuurd om alles te kunnen bezictigen.
Wat de 3 sites nog bijzonderder (is dat een woord??) maakt is het feit dat er in deze omgeving nog steeds UXO's (= unexploded ordnents = niet afgegane bommen) liggen. In Phonsavan zelf is een superinteressant MAG-informatiecentrum te vinden, waar we een documentaire hebben gezien over de invloed en gevolgen van deze UXO's op de lokale bevolking en de werkzaamheden van deze organisatie. In de periode van 1964-1973 zijn er door m.n. de Amerikanen (en daarnaast de Russen en de Japanners) miljoenen bommen gegooid om te voorkomen dat de Vietnamezen (!!, deze bombardementen waren niet eens tegen de Laotianen zelf gericht) drugs of wapens konden smokkelen van Noord- naar Zuid-Vietnam. Het totale gewicht dat er op Laos is gegooid staat bij benadering gelijk aan 50 kg bom per Laotiaanse inwoner. Jaarlijks vinden er nog steeds honderden ongelukken plaats waarbij mensen, voornamelijk boeren die op hun land aan het werk zijn of kinderen op zoek naar metaal voor verkoop op de zwarte markt, al dan niet dodelijk verminkt raken. De hedendaagse gevolgen van deze bommen zijn nog steeds groot.
De MAG (http://www.maginternational.org), een Britse organisatie, heeft projecten lopen waarmee ze proberen grote delen van Laos "UXO-vrij" te maken en daarnaast proberen ze meer bewustzijn te creeren onder de lokale bevolking v.w.b. de gevaren van deze objecten. De MAG verricht behoorlijk goed werk in Laos!
De werkzaamheden van de MAG kom je overal in de omgeving tegen. Zo zijn er op de Plain of Jars paden gemarkeerd die UXO-veilig en gecheckt zijn door de MAG, buiten deze paden om is er een kans dat er nog steeds een bom ligt waar je als je er met je teenslippertjes op gaat staan behoorlijk ernstig door verwond kunt worden of misschien nog wel erger.
Het Plain of Jars-uitstapje was een heerlijk daagje scooteren en mooie sites bekijken. Daarbij, als je in de omgeving van Phonsavan rijdt zie je de invloed van de UXO's snel genoeg. Op de sites van de Plain of Jars zijn bominslagen te zien, kraters van een paar meter doorsnede, en bij sommige huizen zie je bommen van zeker 2 m hoog staan die als een soort troffeeen naast de deur of in de tuin zijn neergezet. Een mooi en interessant tourtje!

Om in Vietnam te komen, hebben we vanuit Phonsavan een directe bus genomen naar Vinh. De verhalen die we hadden gehoord en gelezen van andere reizigers over ervaringen met de grensovergangen tussen Laos en Vietnam waren niet al te positief. Zeker na onze eerdere drama-ervaring met de grens tussen Thailand en Cambodja waren we behoorlijk benieuwd wat ons te wachten zou staan. Gelukkig verliep de grensovergang helemaal soepel en werden we niet opgelicht, iets waarom de Vietnamezen in de backpackerswereld bekend staan: voor Vietnamezen schijn je als blanke een grote B van blanke op je hoofd te hebben staan die voor hen gelijk staat aan "Belazeren!". Maar wij kwamen van dit alles in de bus (nog) niets tegen.

De busrit zelf was wel weer een van die onvergetelijke openbaar-vervoers-klassiekers uit onze reisdagboeken. 's Morgens om 6.00 uur werden we ingeladen. Het geluidsniveau van de karaoke-set in de bus stond op oorverdovend, nog voor we vertrokken werd de eerste erotische films (met natuurlijk alleen maar blonde vrouwen; rara waarom kijken die mannen mij toch altijd zo raar aan????) gestart en binnen no-time waren er allemaal rode puntjes van opgestoken sigaretten te zien en werd de bus gevuld met rook. Nog maar net van het busstation vertrokken, stopten we zo'n beetje om de honderd meter om nog meer mensen op te pikken (waarom ze in Azie niet gewoon allemaal naar het busstation komen, net als wij als toeristen doen, is ons nog steeds een raadsel. Deze methode is totaal inefficient en draagt niet echt bij aan de snelheid van de toch al veel te trage bussen). Niet alleen mensen, maar voornamelijk spullen werden in en op de bus geladen. Het gangpad stond vol koffers, tassen en zakken rijst; de bagagerekken werden gevuld met kippen en bovenop het dak werd zo'n beetje een volledig bos aan takken vastgebonden (wat ze daarmee moeten geen idee; eenmaal in Vietnam aangekomen werden er honderden van deze takken langs de weg verkocht. Wij denken dat het iets met het aanstaande Chinees nieuw jaar te maken heeft waarbij ze deze takken versieren als een soort van kerstboom, maar zeker weten doen we het niet: wat moet je immers met een 2 a 2,5 meter hoge kale boomtak in je huis? Weinig sfeervol zou ik zo zeggen...). Met zoveel mensen en spullen aan boord stond deze busrit garant voor 25 stops onderweg om alles in en uit te laden en dus de nodige vertraging, wat maakte dat we na een ruim 14 uur durende busrit totaal gebroken in Vinh aan kwamen.

In Vinh zelf is nog minder dan niets te beleven, dus gebroken als waren probeerden we maar direct een nachtritje naar Hue aan onze toch al ellendige dag reizen vast te plakken. Op het busstation in Vinh kregen we direct te maken met de echte Vietnamese manier van zaken doen met toeristen. De onzichtbare B op ons hoofd maakte dat de buschauffeur ons 200.000 dong in rekening wilde brengen in plaats van de 100.000 dong die er door locals betaald moet worden. In de afgelopen maanden is er al behoorlijk wat haar op onze tanden gegroeid en we zijn natuurlijk nog steeds niet gek, waardoor we op niet al te vriendelijke wijze dit belachelijke aanbod af hebben geslagen.  Gelukkig ging er die nacht om 01.00 uur nog een trein waardoor we niet gedoemd waren tot een nacht in die verschrikkelijke stad en de dag erna weer een daagje in de bus.

Onze eerste ervaringen in Vietnam waren niet al te positief. Het was ons al snel duidelijk dat we hier met een ander slag volk te maken hebben dan de mensen die in het o zo rustige Laos leven.
Gelukkig zijn we tijdens onze eerste dagen in Vietnam niet veel meer van dit soort activiteiten tegen gekomen. De Citadel in Hue was zeker de moeite van het bezoeken waard en de mensen in het hostel waren erg behulpzaam, waardoor onze houding ten opzichte van Vietnam en haar inwoners al een beetje positiever werd. Daarbij maakt het aanzicht van al dat geen dat hier met fietsen en scooters wordt vervoerd dat we al weer een hele hoop mooie en leuke dingen gezien hebben.

We zitten nu in Hoi An. Een supermooie stad dat vroeger het handelscentrum van Vietnam is geweest. Ieder huis heeft zo'n beetje een andere kleur en er is een heel mooi haventje dat we vandaag bezichtigd hebben. Vandaag hebben we een oud huis bezocht, waarbij we een "rondleiding" (het was maar klein...) hebben gekregen van de man die daar als 6e generatie woonde. Heel interessant om op zo'n manier iets van de stad en het leven aldaar te leren. Hij vertelde ons dat we blij moesten zijn dat we Vietnam op dit moment bezochten, aangezien er volgens hem over 10 jaar niks meer van het "echte" Vietnam over zal zijn.
We hadden zelf ook al wel gezien dat er een hele hoop veranderingen aan zitten te komen hier in Vietnam. De kustlijn, een strook van 30 km (!!) tussen Danang en Hoi An wordt op dit moment volledig volgebouwd met de Hilton's, Hyatt's en Four Season's van nu. Over een paar jaar zijn Danang en Hoi An volgens ons het nieuwe Cancun van Zuid-Oost Azie en is er niks meer over van het gezellige stadje dat het nu is.

Mocht er iemand geinteresseerd zijn in een reis naar Vietnam, die reis moet snel geboekt worden ;)!

Liefs,

Stephan en Fiona

PS. De reacties vanuit NL beginnen nu toch wel een beetje terug te lopen. Gaat daar alles nog goed?? We krijgen een klein beetje het idee dat we vergeten worden... Leuke berichtjes zijn altijd welkom ;)!