Run, elephant run!

Dag lieve reisdagboek-lezers,

Laos...
In ons oorspronkelijke plan hadden we gedacht hier een weekje te blijven om daarna voor een langere tijd naar Vietnam te gaan. Zoals zo vaak hebben we ons weer eens niet aan onze flexibele planning gehouden: we zijn hier nu 2 weken en daar gaan we zeker nog een extra weekje aan vast plakken. In dit relatief kleine land is zo veel moois te zien en te doen dat we maar eens goed gebruik gaan maken van ons veel te dure visum (zelfs bij de ambassades lichten ze je op: het visum voor NLers zou 30 dollar moeten kosten, maar de lieftallige dame aldaar rekende ons 40 dollar; "But now you have a 2 months visa!"...). In de afgelopen 2 weken hebben we o.a. de belangrijkste Khmer tempel van Laos bezocht, met kinderen gespeeld, genoten van de mooie natuur (daar zijn meerdere manieren voor hierin Laos...) en hebben we een tweedaagse mahout training gedaan en ons "olifantenrijbewijs" gehaald. Lots of things going on...

Na een 12 uur durende busrit en de meest soepele grensovergang die we tot nog toe hebben gehad, kwamen we aan in Pakse, het zouden van Laos. In Pakse zelf was helemaal niks te beleven, dus vertrokken we de dag erna direct door naar Tadfane. Onze eerste kennismaking met het Laotiaanse public transport was weer eens een van die onvergetelijke openbaar vervoer-ervaringen. In een overvolle sangthaew (= pickup truck om mensen te vervoeren) vertrokken we naar Tad Fane. Gelukkig bleken de Laotianen gelijk al supergoed gezelschap te zijn: het lijkt alsof de mensen hier met een glimlach geboren zijn, "Sabaidee" het eerste woord is dat kinderen geleerd wordt en zwaaien gaat deze mensen bijna nog natuurlijker af dan een stukje lopen (een heerlijk welkom na de oplichtende Indiers, irritante Chinezen en de armoede in Cambodja).
Na een gezellig ritje kwamen we aan in Tad Fane waar we verbleven in een ecoresort. We hebben daar de grootste watervallen van het land bezocht en we zijn er een trekking gaan doen samen met een Cubaanse Amerikaan en een Chinese naar nog meer watervallen, de lokale koffieplantage en nog een aantal andere watervallen hebben bezocht. Tad Fane: de moeite waard. De watervallen waren supermooi, we hadden zelfs het geluk dat er een groep monniken zwemmen was bij een van de watervallen (wat een aantal hele mooie plaatjes heeft opgeleverd), en het resort was geweldig: gaan slapen met enkel het geluid van de waterval en wakker worden met vogels. Het kan slechter...

In het zuiden van Laos zijn verschillende "attracties" op verschillende locaties. Om in een korte tijd de highlights te kunnen zien hebben we onze eigen trekking in elkaar geflanst. Van Tad Fane vertrokken we naar Tat Lo (een heerlijk dorpje waar de mensen nog volledig hun eigen leven leiden zonder dat het toerisme er negatieve invloeden op heeft) waar we de hele dag met kinderen hebben zitten spelen en de grootste lol hebben gehad in een klein schooltje met deze zelfde groep kinderen tijdens een zelfontspanner-photoshoot; om vervolgens van Tat Lo te vertrekken naar Champasak om daar de belangrijkste Khmer tempel van Laos te bekijken (mooi, maar viel wel tegen na het grote geweldige Angkor Wat) en een fietstocht te maken over een nog ongerept eiland waar we ons de hele middag hebben vermaakt met een groep kinderen (jongleren met fruit en 3 kinderen achterop een fiets zijn inmiddels een van onze favoriete bezigheden).
Na onze selfmade trekking door Zuid-Laos waren we het er al snel over eens dat we het land te kort zouden doen met een bezoek van een week... Zoals eerder gezegd: de mensen hier zijn geweldig, de kinderen super en de natuur en mogelijkheden om activiteiten te ondernemen misschien nog wel mooier. Het was dus niet moeilijk om te besluiten een deel van onze geplande Vietnam-trip te skippen.

Na onze selfmade trekking door het zuiden van Laos zijn we doorgereisd naar Vang Vieng: party-capital van het land. De grootste trekpleister van de stad is het tuben; in een tractorband de rivier afzakken en tussentijds zoveel mogelijk bier drinken in alle barren die er langs de route zijn te vinden. Onze eerste kennismaking met de stad was niet echt positief. We kunnen ons inmiddels een aardige voorstelling maken van hoe het er in Salou en Benidorm aan toe gaat... Na deze eerste aanblik hadden we behoorlijk onze twijfels of we dat tuben nou wel zo leuk zouden vinden. Maar goed, een bezoek aan Laos schijnt niet gaan zonder de ultimate Vang Vieng tubing-experience en van een biertje zijn we ook niet vies, dus zat er niets anders op dan in die band te springen en met de flow mee te gaan...

Met de tuktuk werden we 3,5 km buiten Vangvieng gedropt. Het werd ons gelijk duidelijk hoe het tuben er aan toe gaat: het heeft niks met een mooi tractorbandritje over de rivier te maken (wat alle vijftigplussers natuurlijk wel gewoon doen), het is voornamelijk het bieraspect dat het zo'n interessante bezigheid maakt. Met onze tractorband in de hand hebben we om te beginnen maar een paar gratis whiskey-shotjes achterover geslagen. Al snel kwamen we de Amerikaanse Cubaan, Robbert, en zijn Chinese vriendin, Erin, tegen waarmee we tijdens onze tubing ervaring een hele hoop lol hebben gehad: slingeren aan een 8 meter hoge schommel, moddervolleyballen en met je bandje over de rivier varen om bij iedere bar onderweg binnen te worden gevist met een fles aan een touw was uiteindelijk toch best een leuke ervaring...
In de Lonely Planet hadden we al gelezen dat weinig mensen het eindpunt daadwerkelijk halen. Ondanks onze goede voornemens god dit ook voor ons: na slechts een kilometer op de rivier (en bezoeken aan 4 verschillende barren) werd het donker en waren we blij dat er een tuktuk-chauffeur zo vriendelijk was ons voor veel te veel geld terug bij het eindpunt te brengen waar we vanwege onze late terugkomst slechts een deel van onze borg terug kregen (het is makkelijk geld verdienen voor deze mensen: voor 18.00 uur bij het eindpunt is 100% van de borg terug, na 18.00 uur 50% en na 20.00 uur noppes. Waarom maken ze die route toch zo lang????).

We zijn het er over eens: de omgeving van Vang Vieng was prachtig ;)!!

Vanuit Vangvieng vertrokken we naar Luang Prabang. In de bus hadden we bekend gezelschap. Zoals zo vaak kom je dezelfde mensen tijdens de reis meerdere keren tegen (we kwamen in Zuid-Laos zelfs een stel tegen dat we eerder in Dali, China, hadden ontmoet), weer liepen we tegen Robbert en Erin aan.
Onze dagen in Luang Prabang hebben we ons geweldig vermaakt. De stad is super relaxed. Zoals zoveel mensen ons al hadden verteld is het een van die steden waar je slechts een dag gepland hebt, maar uiteindelijk dagen blijft hangen. De stad is ooit in Frans bezit geweest wat maakt dat er hier geweldige restaurants zijn (brood, brood, brood; kaas, kaas, kaas; wijn, wijn, wijn!). Eerlijk gezegd is er eigenlijk geen klap te doen, maar dat maakt niet dat je je er verveelt. Je kunt hier uren rondstruinen door de straten, langs de Mekong voor je uit zitten staren, fruit shakes drinken (slechts 0,40 EUR/ shake; gelijk ook het enige dat echt goedkoop is) of activiteiten in de omgeving ondernemen. Na een dag helemaal niks, af en toe best lekker na al die uren in bussen, activiteiten die je onderneemt en alle indrukken die je op doet, was het tijd voor actie.

Samen met Robbert en Erin hebben we scooters gehuurd. We hadden natuurlijk het liefst met de fiets gegaan, maar de omgeving (lees heuvels, heuvels en nog meer heuvels, en dus spierpijn, spierpijn en nog meer spierpijn) liet het niet bepaald toe om een relaxed 60 km fietstochtje te gaan maken. Vandaar: dit keer de upgrade naar de scooter.
Met zijn vieren hebben we een supermooie waterval bezocht 32 km buiten Luang Prabang. De Kuangsi waterval is helder blauw en je kunt er nog zwemmen ook, wat wil je nog meer? Vervolgens stopten we in een klein dorpje met het idee eens wat van het echte Laotiaanse leven in het noorden te bekijken. Wrong choice. Het dorpje was volledig opgezet als tourist trap; kinderen die met armbandjes rondliepen en gezamenlijk "5000, buy bracelet from me" echo-den, was nou niet bepaald wat wij in gedachten hadden gehad (zelfs een +/- 6 jaar oud meisje met een baby op haar rug gebonden; hoe bedoel je opgezet!). We wisten niet hoe snel we er weg moesten. Zulk soort dorpjes zie je in principe overal, maar wij hebben nog nooit een plek gezien waar de mensen en met name de kinderen zo ongelukkig zijn met de positie waar zij in zitten. De kinderen die we eerder in het zuiden hadden gezien waren helemaal geweldig; deze kinderen waren totaal verpest. We hebben de hoop maar laten varen om deze dag iets van het echte Laos te zien en zijn verder gegaan zonder stops in een van de dorpjes; scooter rijden op zichzelf is leuk genoeg om je een dag te vermaken!

Het scooterrijden was leuk, maar haalt het verre weg niet bij wat we de afgelopen twee dagen hebben gedaan...

We hebben een 2-daagse mahout-cursus gedaan wat zoveel inhoudt als leren olifantje rijden.
Dag 1 bestond uit een ochtendtraining: commando's leren om zelf op een olifant te kunnen rijden. Seung (bukken en geef poot om op te stappen), Pai (lopen), How (stop), Sai (links) en Kwa (rechts) waren de commando's waarmee we de olifant konden "besturen". Dus... Daar zit je dan op een tientonner een beetje te proberen een bepaalde route af te leggen. We voelden ons in het begin behoorlijk klein. Wat een machtige beesten!
Na onze ochtendtraining vertrokken we voor ons eerste ritje op de olifant: dit keer nog netjes in een bakje op de rug. Na de lunch hadden we onze eerst mahout-ervaring en moesten we de olifanten naar het bos brengen waar de olifanten de nachten door brengen. Ieder op de nek van onze eigen olifant door het water en over smalle paadjes reden we als echte mahouts de bossen in. We hadden al wel een eerder olifantentochten gedaan in Thailand, maar nog nooit echt zelf gereden wat toch echt een stuk bijzonderder is dan in een bakje op de rug zitten (dat sturen klinkt wel wat exotischer dan het is; die beesten lopen iedere dag dezelfde route en weten uit zichzelf perfect waar ze moeten gaan. Maar goed, dan nog maakt het het idee dat je zo'n reus bestuurt natuurlijk niet minder leuk!).

De nacht brachten we door in het Elephant Resort direct naast de Nam Kham rivier. Wat een luxe en hoe relaxed om geen andere geluiden dan alleen de jungle om je heen te hebben. Wederom: het kan slechter!

Dag 2, vandaag, vertrokken we om 7.00 uur om de olifanten uit het bos te halen en naar de rivier te rijden waar we ze zouden wassen. Met een borstel hebben we het beest gewassen en natuurlijk kon de Lao mahout het niet laten de olifant te laten duiken waardoor we volledig onder water verdwenen. Ge-wel-dig! Olifanten zijn superbeesten: die beesten zijn zo groot en tegelijkertijd zo ogenschijnlijk onschuldig, het is een en al fun!
Zeiknat, met glimlachen van oor tot oor en een schone olifant reden we terug naar de Elephant Village om de beesten hun welverdiende eten te geven. Het was gewoon jammer dat het erop zat, we hadden nog wel 10 dagen aan onze mahout training vast kunnen plakken. Olifanten zijn zoooooo leuk! Zo leuk dat we nog even hebben overwogen er in NL een aan te schaffen om onze trainingen te kunnen vervolgen, maar we denken niet dat onze achtertuin groot genoeg is en zijn een klein beetje bang voor de reacties van Sid en Cleo op hun nieuwe roommates. Helaas, helaas: geen olifant voor ons in NL!

Morgen vertrekken we met de boot naar het noorden van Laos waar we een trekking gaan doen langs de dorpjes waar de minderheidsgroepen van Noord-Laos wonen (en hopelijk wel een glimps op kunnen vangen van het ware Noord-Laos). Als de tijd het toelaat (Anets bezoek aan Vietnam begint toch echt te naderen) willen we er nog gaan kajakken voordat we terugreizen naar Luang Prabang. Vanaf Luang Prabang zullen we vervolgens nog naar de Plain of Jars reizen alvorens we de (als we de verhalen moeten geloven) verschrikkelijke grensovergang tussen Laos en Vietnam gaan passeren.

We houden jullie weer op de hoogte!

Liefs,

mahout-farang Stephan en mahout Fiona

@ iedereen: de foto's van Cambodja en Zuid-Laos staan online (de tubing pics en olifanten shots houden jullie tegoed)!

@ papa's en mama's: normaal gesproken zullen we ons natuurlijk nooooooooooit zo erg laten gaan...

@ Lincy en Marco: helaas zijn die kaasjes het enige "kazige" dat ze hier in Azie hebben (op Luang Prabang na dan). We moeten het er maar mee doen!

@ Isabelle: nope, we hebben (nog) geen adoptiekindje in Cambodja. Moet wel eerlijk zeggen dat we allebei vonden dat hulp in Cambodja hard nodig is (het hardst van de landen die we tot nog toe bezocht hebben), de hulp is er hard nodig en wij hadden het idee dat het er wel op zijn plek terecht zou komen en je de kinderen echt kunt helpen, in tegenstelling tot bijv. India. Mochten we een goed doel gaan steunen zou het zeker een optie zijn om (een van) de kinderen hier te steunen.

@ Anet: wees niet bang, we zorgen dat we de 15e in HCMC zijn. Of was het nou de 14e ;)??

@ Adriaan: vergeet je studie niet: = belangrijker voor jouw toekomst dan onze onzinnige verhalen ;)! Blijf vooral schrijven, best leuk om weer eens wat nieuwsberichtjes te krijgen. Wat was de uitslag ook alweer van Feyenoord-PSV?????