5416: hoog(s)tepuntje

Namaste vanuit Kathmandu!

Fijn om allemaal goede berichten vanuit NL te horen: de volleybal en voetbal gaat gewoon door (niet slecht meiden, 3e met een wedstrijd minder gespeeld, keep on going!!), dat de katten nog leven en net zoveel temperament hebben als voor ons vertrek naar Azie, dat het huis er nog staat (toch Aad??), dat de films gewoon gemaakt worden en dat er nieuwe prinsesjes bijkomen. Ik geloof niet dat we echt gemist worden...

De afgelopen weken hebben wij hier ook niet bepaald stil gezeten: we zijn 17 dagen gaan wandelen. Ja ja, wij die normaal naar Rotterdam reizen via Gouda omdat de bus naar Gouda dichterbij huis is dan de directe bus naar Rotterdam waarvoor we maar liefst 10 minuten moeten lopen, hebben in deze 17 dagen in totaal 210 km afgelegd waarover we meer dan 80 uur hebben gedaan. En nee pa en ma, het was geen training voor een toekomstige voetreis naar/op de Veluwe.

Voordat we vertrokken voor onze grote wandeltocht hebben we een aantal grote trekpleisters in en om Kathmandu bezocht. Onder andere hebben we hier een levende god bezocht. In Kathmandu is de enige levende god ter wereld te bezichtigen, in fact een klein meisje van 5,5 jaar oud genaamd Kumari. Eigenlijk is het ronduit zielig dat zij verkozen wordt tot een van de heiligste personen ter wereld; een levende godin zijn maakt dat zij op een leeftijd van 3 jaar oud een belachelijk ritueel met allemaal geesten en maskers moet doorstaan. Wanneer zij daar als “sterkste persoonlijkheid” uitkomt wordt ze verkozen tot Kumari en wordt zij tot het moment van haar eerste grote bloeding “opgesloten” in een tempel in Kathmandu. Wij hadden het geluk haar even te zien. Het zwaar opgemaakte kleine meisje verscheen voor nog geen 2 minuten onwennig voor een veel te groot raam waar wij samen met nog eens 100 andere toeristen een glimp van haar op konden vangen. Ik weet niet of we dit nu echt een hoogtepunt kunnen noemen, het heeft ons in ieder geval wel even aan het denken...

Naast een bezoek aan deze levende goddess zijn we naar het middeleeuws aandoende Bakthapur gegaan, waarna we winter inkopen zijn gaan doen voor onze 17 daagse tocht naar het Annapurna Circuit. Samen met een gids en een porter vertrokken we op 27 oktober voor onze trekking. Een dag voor we vertrokken, ontmoetten we onze gids. Op zich wel fijn om te weten met wie je 17 dagen lang dag en nacht op sjouw gaat... In eerste instantie hadden we het idee dat het een heel verlegen man was die slecht Engels sprak, maar dat bleek tijdens de trekking gelukkig niet het geval te zijn. Naast de gids hadden we een "porter", iemand die 17 dagen met ons mee ging om onze 25 kg zware tas te dragen (het blijft wel vakantie...). Gelukkig hebben wij het super getroffen met onze gids en porter, twee hele gezellige Nepalezen met wie we het super naar ons zin hebben gehad.

Op dag 1 reden we met de bus van Kathmandu naar Besi Sahar. Een ervaring op zich. Het was een minibusje gemaakt voor mensen met Nepalese grootte: mensen met een lengte langer dan 1.60 m komen hoe dan ook vast te zitten in dergelijke busjes. Zeker als er nog eens extra mensen in gestopt worden om extra geld te verdienen waardoor je 7 uur lang met 4 mensen op 3 zitplaatsen moet zitten. Gebroken aangekomen in Besi Sahar kregen we de keus: of een uur lang met een jeep over een ongelofelijke hobbelweg, of 2,5 uur lopen naar de eerste slaapplaats. We hadden geen zitvlees meer over en besloten dus maar meteen de proef op de som te nemen en te gaan wandelen. Sneller dan gepland, kwamen we na 2 uur en 15 minuten lopen  bij onze eerste slaapplaats aan: een tea house met simpeler dan simpele kamers en geen warm water. Toch viel het ons alleszins mee en waren we stiekem super trots dat we deze eerste afstand goed hadden afgelegd. De dagen daarop volgend stonden namelijk wandelingen tussen de 4,5 en 7 uur gepland. Ik zal niet tot in den treure van dag tot dag gaan beschrijven wat we precies hebben gedaan. Een ding kunnen we er wel van zeggen: ondanks de lange dagen, de koude douches en nachtelijke buitentemperaturen tot -10 graden (waarbij je geen verwarming hebt en je jezelf enkel warm moet houden met dekens uit grootmoeders tijd in een kamer waar de temperatuur tegen het vriespunt ligt), was het een super mooie belevenis waarin we geweldige dingen hebben gezien en meegemaakt! Het is echt ongelooflijk hoe veelzijdig de natuur hier in Nepal is. Iedere dag van de trekking zagen we opnieuw een ander mooi landschap. Van bos tot "woestijnachtig", van 30 graden tot vaste sneeuw. Voor iedereen die van avontuur, natuur en een (klein) beetje van wandelen houdt: de Annapurna Circuit is echt een aanrader! Daarbij zijn de mensen die je onderweg tegenkomt super vriendelijk. Ondanks het weinige dat de meeste van hen bezitten (op een groot deel van de trek zijn geen wegen en kunnen dingen enkel naar boven worden gebracht door ezels of mensen), zijn deze mensen verschrikkelijk hartverwarmend. De simpele hotels worden met de grootst mogelijke zorg omgetoverd tot "paleisjes" met Mona Lisa posters in de kamers, felle kleuren en gezellige restaurantjes. Het eten was niet bepaald om naar huis te schrijven, maar je kunt er ook niet veel verwachten als je bedenkt dat je in sommige dorpen op 9 dagen lopen van de dichtstbijzijnde geciviliseerde stad zit vanwaar alles met een ezel naar boven gebracht moet worden. Alles, echt alles smaakte naar knoflook (inclusief de appels) en veel meer keuze dan rijst of pasta hebben we niet gehad tijdens de eerste paar dagen. Als je dan zag met hoeveel liefde en zorg deze mensen hun theehuizen runden en daarbij bedacht hoeveel moeite er gedaan moet worden om uberhaupt ingredienten voor een fatsoenlijke maaltijd te krijgen, smaakte alles goed.

Het hoogtepunt was toch wel de dag dat we de Thorong-La Pass zijn gepasseerd. Deze pas ligt op 5416 m hoogte, waar het 's nachts -10 graden is... Om zo goed mogelijk de pas over te komen en de wind voor te zijn vertrokken we om 4.00 uur 's nachts vanuit de ervoor gelegen plaats Thorong Phedi (4400 m). Op deze hoogte is het zuurstofgehalte slechts 50% van wat het op zeeniveau is, wat inhoudt dat je je een continue hartpatient voelt. Iedere stap die je op deze hoogte zet kost 2x zoveel moeite dan dat dat op zeeniveau zou kosten, wat maakt dat je na iedere 20 stappen 1 minuut stil moet staan om je hartslag weer op een acceptabel niveau terug te krijgen. Daarbij stijgt het kwik om 4 uur in de morgen niet boven de -10 graden, wat maakt dat het niet bepaald warm is en je er naast het lage zuurstofgehalte er een extra handicap bij hebt. Om een uur of 5 begint de zon voor het eerst door te komen, waarna de temperatuur wel omhoog gaat maar het nog steeds ver beneden het nulpunt blijft. Na 4,5 uur loopten bereikten we het hoogste punt. Samen met nog 100 anderen ontstaat er een soort van gezamenlijk overwinningsgevoel vergelijkbaar met wanneer NL een ronde verder komt tijdens het WK, alleen in dit geval niet met enkel NL-ers in oranje kledij, maar met mensen van allerlei verschillende nationaliteiten. Het welbekende "We are the Champions" zou er niet misstaan hebben! Op het hoogste punt zelf: 5416 m. konden we maar heel kort blijven vanwege de hoogte. Na 15 minuten begonnen we allebei een behoorlijke (hoogte) hoofdpijn te ontwikkelen waarna we snel aan de 6 uur durende tocht naar beneden begonnen.

Na dit letterlijke hoogtepuntje zijn we nog 7 dagen gaan lopen. Aan de ene kant voelde dit een beetje als het “uitlopen” van een reeds afgesloten tocht, aangezien we het hoogtepunt al wel hadden gehad. Aan de andere kant kunnen we wel zeggen dat we het hele Circuit hebben uitgelopen (en niet hebben gekozen om met een vlucht of een jeep terug naar beneden te gaan) en, toegegeven, hebben we nog een heleboel mooie dingen gezien. Zeker weten dat het Annapurna Circuit een van de hoogtepunten gaat zijn van onze totale reis. Wat een geweldige ervaring!

Na de trekking hebben we een paar dagen doorgebracht in het backpackersstadje Pokhara. Tijdens onze trekking hadden we gelukkig niet anders dan zon gehad, eenmaal in Pokhara aangekomen werd het bewolkt en begon het zelfs te regenen. Het weer deed er voor ons niet toe… In Pokhara hebben we naast een dag mountainbiken niks anders gedaan dan genieten van het feit dat we niet langer elke dag om 6.15 uur op moesten staan en minimaal 4,5 uur per dag moesten lopen. Heerlijk!!

Inmiddels zijn we weer in Kathmandu. We hebben nu nog een weekje in Nepal waarin we nog naar Bodnath, een boedhistische pelgrimsstad, en Chitwan, een nationaal park met wilde tijgers en neushoorns waarop de Disneyfilm Jungle Book is gebaseerd, zullen gaan. Volgende week maandag 23 november vliegen we naar Chengdu in China en gaat er dus weer een nieuw avontuur beginnen.

Eerst nog een weekje genieten in Nepal en dan: China here we come!

Liefs uit Nepal,

Stephan en Fiona