Meeting the giants

Ni Hao!

Bedankt weer voor alle mailtjes, berichtjes en reacties op onze verhalen, altijd goed om te weten wat er verder allemaal in NL gebeurd en dat alles gewoon zijn gangetje gaat. Gelukkig ook dat onze verhalen nog steeds interessant genoeg zijn om te lezen... Doen we het toch niet voor niks deze blog!!

Inmiddels zitten we alweer bijna 2 weken in China en wat is het hier mooi! China is in meerdere opzichten een geweldig avontuur. Neem een kopje thee, leg je werk even aan de kant en ga er alvast goed voor zitten: het wordt weer een mooi verhaaltje...

De laatste week in Nepal is ietsje anders gelopen dan gepland. De bedoeling was om naar Chitwan National Park (het Jungle Book verhaal) en Boudhnath te gaan. We zaten toen te wachten op goedkeuring van onze visumaanvraag voor China.
Die visumaanvraag heeft nog al wat voeten in de aarde gehad... Aangezien de Chinese ambassade bang is dat je naar Tibet af reist, moet je hen een confirmed ticket laten zien waarbij het voor hen zeker is dat je niet dat deel van China in gaat wat zij zo graag van de rest van de wereld gescheiden willen houden. Om een lang verhaal kort te maken, we waren niet zeker dat de aanvraag goedgekeurd zou worden, zeker omdat ik de gegevens van de universiteit niet uit mijn hoofd wist en ik zomaar wat had ingevuld. Normaal gesproken is een visumaanvraag een standaardprocedure en a peace of cake, maar bij de Chinezen weet je het maar nooit... Het hield dus in dat als we naar Chitwan zouden gaan, we tussentijds weer een keer terug moesten naar Kathmandu om naar de ambassade te gaan en de paspoorten op te halen, mocht e.e.a. dan niet in orde zijn zouden we op de dag van vertrek naar China nog een spoedaanvraag voor het visum kunnen doen. Alle zorgen waren gelukkig voor niks, het visum hebben we gewoon gekregen, maar het maakte wel dat het bijna onmogelijk was om naar Chitwan af te reizen (= 2x8 uur in de bus, wat dus 2 dagen kost die we door de wachttijd op het visum niet hadden...). We zijn vanaf Kathmandu dus direct naar Boudhnath gegaan.

Uiteindelijk zijn we 5 dagen in Boudhnath gebleven en hebben we geen moment spijt gehad van onze beslissing om er niet heen te gaan en daarbij weer 2 dagen in een veel te kleine minibus te zitten op weg naar een park waarvan we tot dan toe niet al te veel goede verhalen hadden gehoord. In Boudhnath hadden we een geweldig guest house (@ Martine en Lobsang: Happy Valley Guesthouse was echt geweldige plek, bedankt! We hebben het al vele anderen aangeraden!) en Boudhnath zelf is een van de meest bijzondere plaatsen waar wij ooit geweest zijn. Boudhnath is een boedhistisch bedevaartoord, waar dagelijks een ontelbaar aantal pelgrims naar toe komen om de stupa te bewonderen. We zijn er naar verschillende kloosters geweest, hebben iedere dag samen met alle boedhistische pelgrims ontelbare rondjes rondom de stupa gelopen, heerlijk gegeten, belachelijk veel foto's gemaakt en ons geen moment verveeld. De stupa was een van de dagen dat wij er waren het toneel voor een vreedzame demonstratie van zo'n 50 boedhistische monniken die gezamenlijk op de stupa gingen bidden als "protest" tegen een hindoeistisch festival dat gehouden zou gaan worden in Nepal waarbij in 2 dagen tijd 400.000 (!!) onschuldige beesten vanwege geloofsovertuiging geofferd zouden gaan worden bij een bepaalde tempel in Nepal. Heel bijzonder om te zien hoe dat er aan toe gaat. Boudhnath kan het best worden omschreven als klein dorpje binnen Kathmandu met een heel gemoedelijke sfeer, waar je heerlijk de hele dag mensen kunt kijken. Geweldig, we voelden ons er helemaal thuis!

Na een geweldige tijd in Nepal met eigenlijk alleen maar hoogtepunten, zijn we op 23 december vanaf Kathmandu met een overstap in Guangzhou naar Chengdu gevlogen. Wat een overgang... Alleen al de vliegvelden: in Kathmandu kregen we een "vodje" als ticket, daar waar in China echt alles georganiseerd is. Een probleem: de taal. Niks, niks, maar dan ook echt niks kun je lezen. Je bent hier volledig overgeleverd aan de Chinezen en hun behulpzaamheid. En, surprise: die spreken geen woord Engels. Er bestaat gewoon nog een wereld waar een "Excuse me"/ "What does it cost?"/ "Can you bring me to the Mix Hostel?" enkel 2 starende spleetogen oplevert die lijken te zeggen "Spreek jij geen Chinees? Dan heb ik geen idee waar je het over hebt". 2 simpele voorbeelden:

Voorbeeld 1. Normaal gesproken als we ergens aankomen lopen we naar een taxistand en regelen we een taxirit naar het ho(s)tel van onze keuze. Dat gaat dus niet in China... Bij aankomst in Chengdu probeerden we deze aanpak, maar zonder succes. De Chinezen begrijpen ons schrift niet en ze kunnen niet kaartlezen. Je kunt dus gebaren, schrijven en aanwijzen wat je wilt, het levert niks op. Uiteindelijk hebben we er een telefoonkaart moeten kopen en het hostel moeten bellen om vervolgens met een veel te dure pick up naar het hostel gebracht te worden.

Voorbeeld 2. In een restaurant is het een kwestie van op de kaart aanwijzen wat je wilt eten, want de meeste van de restaurants hebben geen Engelse menu's. Vervolgens is het dan maar hopen dat je enigzins te eten krijgt wat je volgens de foto hebt besteld...

Het eten is hier sowieso een avontuur op zich, langs de straat en in restaurants worden hier de gekste dingen verkocht en vervolgens smakelijk door de Chinezen verorberd (zie foto's, beware... ). Het vragen om een Engelse kaart is ook niet altijd een goede optie... Als je leest wat er naast de gebruikelijke dingen allemaal verkocht wordt is je trek in eten gelijk tot het nulpunt gedaald: varkenspoten, kippeningewanden, eendenkoppen, koeientong, kippen-/ eenden-/ varkensbloed, vankenshersens en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Je kunt je voorstellen dat we de eerste dagen dankbaar gebruik hebben gemaakt van de vele McDonalds-en die hier zitten.

Naast al deze rare dingen is dit de andere kant van China: met ontelbare vestiginge van de McDonalds, KFC en de Starbucks zijn de grote steden in China een ware imitatie van de V.S. Chengdu was een soort van ieniemini New York: hoge gebouwen, dure en luxe auto's (geen uitzonderingen) en vooral wat een winkels. Ongelooflijk! Aan de ene kant heerlijk al die shopping walhalla's, aan de andere kant af en toe flink bijten... Het budget en onze backpacks laten het helaas niet toe om even een volledig nieuwe kledingkast aan te schaffen, maar de verleiding is groot. Op de H&M na hebben ze hier echt alle winkels die wij in NL maar al te graag bezoeken! Toch hebben we maar even de vinger van de knip gehaald en even van de mogelijkheid gebruik gemaakt. Jullie kunnen natuurlijk wel raden wie hier een nieuwe broek, overhemd, longsleeve en nieuwe schoenen heeft gekocht... Misschien zijn we aan het hallucineren na 2 maanden India en Nepal, maar het lijkt er op dat ze hier in China echt weten wat een mens wil!

In Chengdu hebben we nog wel meer gedaan dan shoppen: we hebben er voor het eerst kennisgemaakt met Mao, de giant pandas in het echt gezien (inclusief een babypanda van 1 maand, een babypanda van 2 maanden en een tweeling van 3 maanden oud), een waanzinnige Chinese tempel bezocht, lokale markten bekeken, lekker gegeten (toch wel) en genoten van de structuur die er heerst. Geen 25 toeterende auto's in een straat, geweldig! Vanaf Chengdu zijn we voor 19 uur in de trein gestapt om af te reizen naar de Yunnan provincie waar we als eerst Kunming aan hebben gedaan, weer een grote stad. Het weer dat we in Chengdu hadden gehad was wel even schrikken geweest: koud en mistig. We moesten onze dikke jassen en wanten weer onderuit de tassen halen om enigzins comfortabel wat te kunnen ondernemen. We waren even bang dat dit voor heel China zou gaan gelden, maar gelukkig bleek dat het weer in Kunming weer een heel stuk beter was en konden onze teenslippers overdag weer uit de tas worden gehaald. In Kunming zijn we opnieuw gaan windowshoppen, naar een waanzinig mooie tempel gegaan en heerlijk in een park gaan zitten. We kende het fenomeen park al van Chinatown in Bangkok, parken en Chinezen zijn namelijk een geweldige combinatie. Ze zijn er om te hangen, te kletsen, te lezen, te zingen, te dansen, muziek te maken, instrumenten te bespelen, te schilderen en vooral om er lekker te relaxen. Geweldig om daar een paar uur lang onderdeel van uit te maken, je kijkt je ogen uit!

Het verhaal wordt inmiddels erg lang, maar ik moet echt nog even vertellen over Dali. Wow, wat een heerlijke stad om een paar dagen van alles en nog wat te zien! We zaten er in een heerlijk hostel dat ik nog in NL al had gevonden: supermooie kamers, spotless clean en een geweldige sfeer. Daarbij voor ons in China de eerste mogelijkheid om weer eens wat mee te krijgen van al datgeen er buiten China afspeelt: we hadden eindelijk weer volledige toegang tot internet en de BBC. In China zijn vele internetsites (waaronder facebook en bbc.com) niet toegankelijk omdat de Chinese overheid dit afsluit. In het Jade Emu hostel in China hadden we wel weer toegang tot deze kanalen en kregen we eindelijk weer wat mee van Obama's plannen voor Afghanistan en de trekking van het WK voetbal (wordt een eitje voor NL!!). In Dali zelf kun je echt dagen rondlopen en van alles zien. Wij zijn er naar de spot in town geweest, de 3 pagoda's en een heel groot en mooi Chinees klooster en we zijn er gaan mountainbiken naar een dorpje 20 km verderop, Xi Zhou, waar je je echt in een volledig andere wereld waant. Deze omgeving was waarvoor we naar het zuiden van China wilden (en nee, we kwamen hier echt niet om naar die grote steden te gaan. Je moet alleen wel af en toe van de nood een deugd maken...)!!

Inmiddels zitten we in Lijiang. De bus rit hier naar toe was helemaal geweldig. We hebben 3,5 uur lang de mooiste landschappen gezien afwisselend van valleien, kleine dorpjes, bergen en zelfs sneeuwtoppen. Niks in dit land is klein, zelfs het landschap is enorm wijd en groots. Waanzinnig mooi! Aangekomen in Lijiang was het even schrikken, alleen maar Chinese toeristen!! In China geldt sowieso dat het toerisme voornamelijk uit irritante Chinese toeristen bestaat die echt van ieder onzinnig ding een oninteressante foto willen maken en dan vooral heel graag precies in jouw foto gaan staan (een tactiek die wij inmiddels zelf ook hateren, het is de enige manier om hier een mooi kiekje te schieten). Aangekomen in Lijiang, bepakt met 5 tassen, hebben we ons eerst niet alleen een weg moeten banen door het doolhof aan kleine straatjes die er zijn, maar hebben we ons vooral moeten ellebogen door de duizenden Chinese toeristen die er liepen (lang leve de grote backpacks die je daarbij mooi als stootbumper kunt gebruiken en waarmee je heerlijk Chineesje kunt kegelen!). Bij aankomst konden we gewoon niks zien van deze als zeer mooi omschreven stad zonder dat er een roggelende, hard pratende, boerende of slurpende Chinees voor onze neus stond! Vreselijk irritant. Gelukkig was het vandaag een stuk rustiger, dus laten we hopen dat het kwam doordat het zaterdag was...

De komende dagen gaan we opnieuw wandelen. Het is nog een beetje spannend of het allemaal mogelijk is, maar we gaan als het goed is morgen voor 2 of 3 dagen de Tiger Leaping Gorge lopen. Vervolgens gaan we waarschijnlijk naar Lugu Lake, een mooi en groot meer in de omgeving van Lijiang waar allemaal kleine nederzettinkjes van Chinese minderheidsvolken te vinden zijn.
Tot nog toe blijkt nog al eens dat onze planningen niet uitkomen, dus we zullen ons niet meer te veel uitwijden over onze verdere neerbije toekomstplannen. Wat wel zeker is, is dat we kerst en Oud en Nieuw in Hong Kong en Macau zullen zijn voor een geweldig feest en een van de mooiste vuurwerkshows ter wereld.

Maar goed dat jullie Sinterklaas nog hebben die jullie is komen verwennen, anders zouden jullie zomaar jaloers kunnen worden...

Liefs,

Stephan en Fiona