China in een notendop

Hi allemaal!

Goed te horen dat Sinterklaas weer mooie dingen heeft gebracht en dat er mooie surprises zijn gemaakt, dat de voorbereidingen voor de grote kerstmalen al zijn begonnen, leuk om even een update vanuit NL te hebben v.w.b. de laatste omstandigheden omtrent het weer (iets wat ons NLers toch altijd wel erg bezig houdt), Balkenende en het openbaar vervoer. Ook goed om te horen dat Kyteman ons nog niet vergeten is ;) (volgende x gaan we mee!!) en dat de studies nog steeds goede resultaten opleveren!

Sinds ons laatste blogbericht hebben we weer ongelofelijk veel meegemaakt: we hebben tussen de explosieven gelopen, zijn te gast geweest bij een Chinese Naxi bruiloft, we hebben het meest Tibetaans aandoende deel van China bezocht (= f*cking koud, maar wel heel erg mooi) en zijn naar een van de meest toeristiche plekken van China geweest, waar wij toch echt de enige toeristen waren. We kunnen ook pagina's vol schrijven over toiletverhalen en openbaar vervoer in China (in NL klaagden we over een half uur vertraging, een treinreis van ruim 19 uur is inmiddels een eitje voor ons), maar dat zullen we niet doen. Sommige verhalen zijn echter zo mooi, dat we jullie dan ook niet willen onthouden... We genieten nog steeds enorm en China bevalt ons echt prima! Waar waren we gebleven...

Na ons eerste bezoek aan Lijiang zijn we samen met 2 Amerikanen (Matt en Alex) en een Indier (Ameya) naar de Tiger Leaping Gorge vertrokken. Zo makkelijk als ik het nu opschrijf was het helaas niet... Op dat moment was het onzeker of het daadwerkelijk mogelijk was de trekking te gaan lopen. Bij de TLG zijn er twee routes die je kunt lopen: de hoge scenic route waarvan het pad op 600 meter hoogte boven een kloof en rivier loopt; en de lage "snelle" route die op "slechts" 100/ 150 meter boven de rivier gelegen is. Er waren volgens zeggen wegwerkzaamheden gaande, waarbij delen van de lage weg werden opgeblazen en waarvoor de Chinese overheid de TLG tijdelijk had afgesloten. Getraind als we inmiddels waren wilden wij de, zwaardere, hoge route lopen met de mooie uitzichten. Je zou zeggen dat dat geen probleem moest zijn, zij het dat de Chinese overheid had besloten de gehele TLG af te sluiten. Toch was er een manier... Het advies van onze hosteleigenaresse Mama Naxi was om een late bus te nemen richting het beginpunt, aangezien de politie dan vertrokken zou zijn en we gewoon toegang zouden hebben. Een ander advies dat we kregen was om er naar toe te gaan en gewoon een start te maken met de route, mocht er toch politie staan om ons tegen te houden zouden we bij een van de locals aldaar een busje kunnen huren om ons voorbij de politie te laten brengen. Duidelijke info...
Dapper als we waren besloten we het erop te wagen en namen we als groep van 5 de eerste bus richting het beginpunt van de TLG.

So far, so good... Onderweg hadden we al een heleboel politie agenten gezien, maar eenmaal aangekomen bleek er niemand te staan om ons daadwerkelijk een halt toe te zeggen. Wel stonden er bij het oorspronkelijke ticket office een aantal mannen in pak zenuwachtig te gebaren naar een bord waarop we konden lezen dat de TLG vanaf 1 december (wij waren er op 7 december...) tot en met maart gesloten zou zijn wegens werkzaamheden. Verder lieten ze ons een briefje zien waarop in slecht Engels stond geschreven: "If you decide to continue, anything could happen". Spannend... Gebroederlijk besloten we het erop te wagen, mochten we echt in gevaarlijke situaties terecht komen, zouden we met de gehele groep omkeren (yeah right; je weet hoe dat gaat met peer pressure). Volgens de LP zou de totale trekking 3 tot 4 dagen moeten duren, wij gokten erop het in 2 dagen te kunnen lopen.

Na een dag wandelen vol waanzinnige uitzichten met ieniemini dorpjes gelegen temidden van rijstterassen boven de geweldig mooi kloof en super goede conversaties met onze groepsgenoten kwamen we 's avonds aan in het hostel dat halverwege de route gelegen was. Niet slecht, ons 2 dagen plan was nog steeds haalbaar!
Dag 2 was het plan om om 7 uur te ontbijten en voor 8 uur te vertrekken voor het 2e deel van de trekking. Op dat moment hadden we eventjes geen rekening gehouden met de tijdszone waar we op dat moment in zaten: de Chinese overheid (daar zijn ze weer, je wordt af en toe niet goed van die lui) heeft de tijd in geheel China vastgesteld op de Beijing tijd, wat dus maakt dat het in het westen van het land waar wij toen zitten pas om 8 uur licht begint te worden. Op zich ideaal om zonsopgangen te bekijken zonder daar extreem vroeg je bed voor uit te hoeven, minder ideaal als je gepland hebt ruim 15 km van een trekking te gaan lopen. Maar goed, na een heerlijk ontbijtje met toast en kaas (eindelijk goede kaas: kaas komt toch wel in de top 10 van dingen die we het meest missen vanuit NL), konden we om 8 uur als nog vertrekken. De TLG is echt een supermooie trekking, in 2 dagen tijd kom je zoveel mooie dingen tegen. De tweede helft van onze route hebben we o.a. sneeuwtoppen, yaks, nog kleinere dorpjes dan de eerste dag en een kleine tempel gezien. En dat op een 60 cm breed paadje dat gelegen is op ruim 600 meter boven een inmens grote kloof. Wow! En: behalve het feit dat je op zo'n smal paadje loopt en de wind nog al eens heftig op kan steken, gelukkig (nog) geen gevaarlijke situaties so far.

Tegen lunchtijd arriveerden we bij het eindpunt van onze trekking, Tina's Guesthouse, waar we voor een aardig dilemma werden gesteld. Keuze 1: voor belachelijk veel geld een busje huren dat ons terug naar Lijiang zou brengen; keuze 2: de lage route terug lopen tussen de wegwerkzaamheden door waarbij met explosieven delen van de rotsen werden opgeblazen; of keuze 3: de route die we heen hadden gelopen vice versa teruglopen. Volgens zeggen was keuze 2 “niet gevaarlijk”, de locals deden het ook. We hadden bij geen van de 3 keuzen een echt goed gevoel. Na enig overleg besloten we voor keuze 2 te gaan en tussen de wegwerkzaamheden door te lopen, dat was immers de snelste optie... Binnen nog geen kilometer kwamen we bij het eerste punt terecht waar de weg was opgeblazen: rotsblokken 3 meter hoog opgehoopt en Chinese bouwvakkers met drilboren die deze rotsen klein probeerden te kregen. Fijn! Op dat moment ontstond er bij ons even een totaal gevoel van paniek: hoe gingen we het ooit veilig naar de andere kant maken wat nog zeker 9 km lopen was en wie weet hoeveel meer van deze opbrekingen dat met zich mee zou brengen? Een local heeft ons over het eerste obstakel geholpen, waarbij er eigenlijk geen weg meer terug was. In totaal zijn we over 9 of 10 van deze metershoge stapels met rotsblokken geklommen, met direct naast ons een kloof van zeker 150 m diepte. Daarbij kwamen we onderweg ontelbare bouwvakkers tegen die bezig waren met het plaatsen van explosieven in de rotswanden of het met inmens grote drilboren klein maken van de rotsblokken die de weg versprerren, waarbij het niet ongebruikelijk was dat we de ontploffingen op het pad konden horen waarbij we grote stofwolken onze kant op zagen komen.
 
Ik moet zeggen dat we er achteraf heel hard om gelachen hebben, maar dat we er onderweg zeker niet van hebben kunnen genieten... Naast de halve paniek hebben we onderweg een heleboel lol gehad. Op een zeker moment hebben we een Chinese bouwvakker op zijn tractor aangehouden, waarna we met zijn vijven een lift kregen in de laadbak van het voertuig. Je kunt je ook voorstellen dat we na het afleggen van deze tocht ("nee hoor, het is niet gevaarlijk") een behoorlijk hoera-gevoel hadden met zijn allen, zeker toen we de politie agenten die ons aan het begin van de trekking de toegang tot de Tiger Leaping Gorge zouden hebben ontzegd aan het einde van onze tweedaagse trekking tegenkwamen bij het beginpunt van de wegwerkzaamheden. Efficientie ten top hier in China!
We moeten wel eerlijk zijn, de mannen die wij op dag 1 waren tegen gekomen hadden groot gelijk gehad met hun “Anything could happen!”!

Na deze, in meerdere opzichten waanzinnige tocht, splitsten de wegen van onze groep: Matt en Alex reisden door naar het noorden, daar waar Ameya en wij terug naar Lijiang vertrokken waar ons een mooi feest stond te wachten. De eerste dagen in Lijiang hadden we doorgebracht bij Mama Naxi, waarbij we waren uigenodigd voor de bruiloft van haar zoon op 10 december. En wie zijn wij om zo'n aanbod af te slaan, tegen een goed (Chinees) feest zeggen wij natuurlijk geen nee! Wanneer heb je nu de kans een echt Chinese bruiloft mee te maken? De dag van de bruiloft bestond voornamelijk uit (Chinees) eten. Om 10.30 uur ‘s morgens werden we verwacht voor lunch, waarna er om 16.00 uur diner werd geserveerd. De ceremonie zou plaatsvinden om 19.00 uur ‘s avonds waarbij het echte feest zou losbarsten. Het was voor ons een zeer bijzondere dag om mee te maken. Het eten was op zijn minst apart te noemen (zoals al het eten hier in China). Er werd een tafel vol onherleidbare etenswaren geserveerd, inclusief iets wat op eend leek (aangezien er een volledig kop inclusief snavel tussen het vlees te vinden was), varkensvet en koeientong. Daarnaast kregen we een zelfgebrouwen rijstwijn van ruim 60% alcohol. Toegegeven, naast het huisgebrouwen likeurtje dat toch echt te sterk was in de vroege morgen, het eten was erg lekker.
 
Na een stevige lunch kwamen we om 16.00 uur terug voor het beloofde diner. Als eerst zijn we met nog zeker 400 man naar een bepaalde locatie gegaan waar een ceremonie gehouden werd. Wij hadden werkelijk waar geen idee waar het over ging. Het enige wat we eruit hebben kunnen halen is dat het bruidspaar, dat ‘s morgens nog in “echte” trouwkleding was gekleed, Naxi kledendracht droeg en te paard door de stad trok gevolgd door 2 mannen verkleed als vogels en vrouwen met eieren in hun handen. Na dit ceremoniele deel stond het grote diner klaar, waarna de echte ceremonie 's avonds plaats vond rondom een groot vuur. Het was heel bijzonder om mee te maken, maar zeker niet onze bruiloft! Wij zijn er vrij zeker van dat het bruidspaar zelf de helft van de gasten niet kende, maar dat moeders iedereen had uitgenodigd. Wij waren de gelukkigen die direct achter het bruidspaar zaten tijdens de ceremonie en dus ook de genen die hen als eerste mochten feliciteren. Heel vreemd, als je je bedenkt dat wij geen idee hadden wie zij waren en zij niet meer van ons wisten dan dat wij te gast waren in het guesthouse van zijn moeder.
De bruiloft was wat ons betreft het mooiste van Lijiang. Op het Black Dragon Pool Park na is er weinig authentieks te vinden in deze stad. Alle vroeger echte Naxi huisjes, zijn inmiddels omgetoverd tot een waar (Chinese) toeristen walhalla waar alleen maar troep en souvenirs verkocht worden. Het verbaasd ons dan ook niks dat vanaf januari 2010 Lijiang definitief geschrapt gaat worden van de UNESCO werelderfgoedlijst.

Na Lijiang hebben we 3 dagen Shangri-La aangedaan, waarbij we gezworen hebben daarna geen koude plaatsen meer aan te doen. Wat was het daar koud! Shangri-La, vanaf de China zijde een van de toegangspoorten tot Tibet, ligt op een hoogte van 3000 meter wat maakt dat het kwik‘s nacht de -8 zeker aantikt. = KOUD!! Wel ongelooflijk mooi. Wow, we kunnen ons zo voorstellen dat het een mix is van Tibet en Mongolie met de prachtige omgeving, de wijde landschappen en alle boedhistische monniken. Dit tesamen in een plaatje, maakt alsof je in een soort "sprookjes" land terecht bent gekomen. We zijn er een tempel (ja ja, alweer) gaan bezoeken die volgens zeggen na Potala Palace in Tibet de belangrijkste tempel is binnen het Tibetaanse Boedhisme en we hebben er 2 dagen achtereen een fiets gehuurd waarmee we naar de Napa Grasslands zijn gereden: supermooie omgeving en nog vriendelijkere mensen. We werden er uitgenodigd een kijkje te nemen in het huis van een van de families die we tegenkwamen. Daarnaast was het niet uitzonderlijk dat we werden uitgenodigd om mee te delen in de lunch; we  zijn door zeker 3 of 4 mensen gevraagd mee te eten, waarvoor we, na onze ervaringen met het Chinese eten tijdens de bruiloft, vriendelijk bedankt hebben. Wat een geweldige mensen!

Na 3 dagen Shangri-La, waar we zeker nog veel meer moois hadden kunnen zien, waren we het erover eens dat we nu toch echt genoeg van de kou hadden. Na een 12 uur durende zeer bijzondere tocht in een Chinese nachtbus (het complete verhaal is te lang om op te schrijven. Voor ons was het wel weer een compleet nieuwe ervaring op het gebied van openbaar vervoer... Het komt er op neer dat je in een veel te kort en smal bed tussen 50 rokende, rochelende, snurkende, muziekluisterende en stinkvoethebbende Chinezen moet proberen een goede nachtrust te hebben), een 19,5 uur durende treinrit en nog eens 2 busritten van in totaal 4 uur binnen een tijdsbestek van 48 uur, kwamen we aan op de plek van bestemming: Ping'An. Ping'An is het begin van de Dragon’s Backbone Rice Terraces. Volgens de Lonely Planet is Ping'An de meest toeristische plek van het gebied, waar je gek zou worden van de mensen die je van alles en nog wat wilden verkopen. Als je dat gelezen hebt en in het donker aankomt, verwacht je op zijn minst hotels en winkeltjes te zien. NIKS, maar dan ook echt helemaal niks te zien! Sta je daar bovenop een heuvel, geen idee waar je naar toe moet en je kunt geen hand voor ogen zien vanwege het donker. Fijn! Dit was voor de eerste plek waar we het prettig vonden dat we werden opgewacht door een vrouw die ons een hotel wilde aansmeren. Ze bracht ons naar een dorpje waar echt alles gesloten leek te zijn. Er was slechts een plek waar licht brandde waar we uit ellende dan ook maar naar toe zijn gegaan en een kamer hebben geregeld. Na 2 dagen bijna volledig doorgebracht te hebben in het openbaar vervoer hadden we toch wel op een ander onthaal gehoopt!!
De rijstterrassen die schitterend mooi zijn waren heel slecht zichtbaar, vanwege de grote lagen mist die er op dit moment hingen. Het was zeker geen verspilde tijd, maar de plaatjes hadden ons toch zeker iets anders beloofd.

Nu zitten we in Yangshuo, het karsgebergte, waar we onze laatste 4 dagen in China door zullen gaan brengen. Het grappige is dat we gisterenmiddag bij aankomst 2 oude bekenden tegenkwamen: Alex (van de TLG trekking) en en andere Amerikaan, Scott, die we eerder in Dali zijn tegengekomen. Dat belooft naast nog een aantal goede activiteiten een aantal goede laatste dagen in China!

O ja, ik had nog beloofd een klein tipje van de “toilet” sluier in China op te lichten. Hier komt ie dan (het is een tweedehands verhaal)...
In China zijn er nog steeds een heleboel plekken waar enkel hurktoiletten zijn te vinden. Af en toe levert dit een behoorlijke workout op, waarbij je moet voorkomen dat je je eigen kleding en schoenen vervuilt. Anyway, sommige van deze toiletten zijn op de eerste verdieping gelegen. Alex, de Amerikaan, had de geweldige ervaring dat hij tijdens het gebruik maken van dit soort toilet een knorrend geluid hoorde van heel dichtbij. Je zou zeggen een varken, maar dat is gek in een toilet... Toch niet... Terwijl hij een blik naar beneden wierp, ontdekte hij hoe het zat. Onder zijn toilet zat geen waterreservoir (of hoe je zo’n ding ook noemt), maar een varkenshok met, jawel, een varken die alles zorgvuldig op stond te vangen... Het zou een mooi Chinees gezegde kunnen zijn, vergelijkbaar met ons "De aap komt uit de mouw"; "Het varken onder de pot vinden". Cheers!!

Alle liefs vanuit China,
Stephan en Fiona