Busscam Khao San - Siem Reap

We zijn inmiddels in Cambodja en zoals jullie in het complete verhaal hebben kunnen lezen, dat ging niet helemaal soepel...
 
Bangkok was verschrikkelijk: de stad is zo waanzinnig veranderd en er is niks meer van het oude over. Alleen maar zuipende toeristen die de dag 's morgens om 7 uur met een biertje beginnen. Het toerisme is in ieder geval in Bangkok volledig uit de hand gelopen en wij zijn een beetje bang dat dit niet veel goeds voorspelt voor het toerisme in de rest van het land. Maar goed.
 
We zijn op 1 januari dus van Hong Kong naar Bangkok gevlogen en kwamen daar om 12.45 uur aan (het is hier trouwens weer een uurtje vroeger: het is dus een uur tijdsverschil minder met NL). In Bangkok hebben we hostel geboekt met een heerlijk zwembad. Dat was wel even lekker. We zijn er gelijk op zoek gegaan naar een tourist office om daar de bus naar Siem Reap in Cambodja te regelen. Het was gelukkig snel gefixt en zo konden we deze ene dag in Thailand dus nuttig besteden met een paar uurtjes niks doen in het zwembad.
De volgende ochtend zouden we om 7.30 uur opgehaald worden. Wij zijn netjes opgestaan om 6.30 uur en zaten om 7.15 uur bepakt en bezakt langs de straat (toch wel lekker dat we 18,5 kg bagage naar huis hebben gestuurd vanuit Hong Kong: het scheelt een hoop gesjouw!). Na lang wachten werden we uiteindelijk opgehaald om 8.30 uur en vertrokken we om 8.45 uur richting de grens. Een paar km voor de grens werden we met nog zo'n 30 andere toeristen afgezet bij een "toeristenbureau" dat ons zou helpen met het aanvragen van het visum. De prijs die zij vroegen was 30 dollar per persoon voor het visum, terwijl het visum aan de grens zelf slechts 20 dollar kost. Samen met een aantal anderen hebben wij dit visum dus niet aangeschaft en besloten we e.e.a. bij de grens uit te zoeken. Met een soort van grote tractor werden we na zeker 2 uur wachten naar de daadwerkelijke grensplaats doorgebracht en werd het zaak de formaliteiten in orde te maken. De Thaise kant verliep goed, aan de Cambodiaanse kant kwamen we in het tweede deel van de scam (=oplichtingstruc) terecht, dit keer van een douane beambte. Na het invullen van alle papieren, o.a. een verklaring dat we echt niet ziek waren of verdenkingen hadden van het hebben van de varkensgriep (dit moeten we overigens in elk land doen), konden we het 20 dollar visum voor Cambodja aanvragen. Na het afgeven van de papieren we overgaan tot betalen en werd opeens van ons verlangt dat we 20 dollar + 100 bath (= 20 dollar + 2 euro) aan de beambte zouden overhandigen. Na enige discussie snapte hij dat we daar niet mee akkoord gingen en dat hij van ons geen extra geld zou ontvangen om vervolgens linea recta in zijn rechter broekzak te laten verdwijnen. Helaas: 2-0 voor Stephan en Fiona versus de scams.
 
Eenmaal echt in Cambodja aangekomen begon er een nieuw spelletje (het verhaal is nog lang niet klaar...). De mensen die ons in Cambodja naar de juiste bus zouden wijzen probeerden nu een taxi aan alle toeristen te verkopen. Voor 20 euro kon je met vier personen een taxi nemen naar Siem Reap. De rit zou dan geen 5 uur duren, zoals wel het geval zou zijn bij de bus die we vervolgens moesten nemen, maar slechts 2 uur. Volgens de beste man waren de wegen nl. zo slecht dat de bus daar niet snel overheen zou kunnen gaan. Toch vreemd... In Thailand, bij het boeken van het ticket was ons voorgeschoteld dat de busrit in Cambodja slechts 3,5 uur zou duren en dat we daar om 18.00 uur aan zouden komen. Dit maakte dus dat verschillende mensen de taxi namen en, opnieuw, geld betaalde aan deze zogenaamde behulpzame travel agents. De mensen die de taxi niet namen, inclusief ondergetekenden, hebben vervolgens 3 uur zitten wachten (!!) op niks. Op dat moment probeerden de zo behulpzame travelagents gewoon iedereen dusdanig te vermoeien, zodat er meer mensen de veel te dure taxi zouden nemen i.p.v. de reeds betaalde busrit.
 
Na 3 uur werden we uiteindelijk op een bus gezet. Maar helaas... Ook dit was weer niet de bus naar Siem Reap. We werden een aantal km verderop gedropt op een busstation waar het wachten opnieuw begon. Na een half uur wachten werden we eindelijk in een bus geladen, waarna we vervolgens opnieuw moesten - je raadt het al - wachten. Nu werd er geprobeerd hotelkamers te verkopen. Een veelgebruikte scam, deze mensen vangen vervolgens commissie van het hotel waar je je kamer geboekt hebt. Deze truc is alleen zo welbekend en doortrapt dat het eigenlijk bijna nooit werkt, in ieder geval niet bij ons. Na weer een half uur in die bus gezeten te hebben kwam de mededeling dat we - opnieuw - moesten wachten. Dit keer op 10 mensen, aangezien de bus anders niet vol genoeg zou zijn om te kunnen vertrekken.
 
Op dat moment was de maat voor ons vol. Samen met 2 Australiers, 2 Canadezen en een Japanner hebben we onze spullen uit de bus gehaald en zijn we op zoek gegaan naar een taxi. Dit leverde een hoop consternatie op. Alle anderen verlieten met ons de bus en er ontstonden onderlinge discussies over wat iedereen zou gaan doen. Wij besloten samen met die anderen op zoek te gaan naar een taxi; zonde van het geld aangezien de bustickets al betaald waren (kosten a slechts 1 euro p.p....), maar goed het vooruitzicht dat we pas om 22.30 uur 's avonds, na de inmiddels al veel te lang durende dag, in Siem Reap aan zouden komen was ook niet echt prettig. Toen ontstond het probleem dat alle taxichauffeurs - natuurlijk - betrokken waren bij de hele scam. De taxirit werd inmiddels voor 40 dollar verkocht; 2x de prijs die eerder bij de grens was gevraagd. Wij zijn samen met de Australiers een stuk doorgelopen naar een andere straat, waar we vervolgens voor 24 dollar bij een Cambodjaan in zijn eigen auto zijn gestapt. (Dit was nog wel erg grappig, want deze beste man ging nog even in discussie met de andere taxichauffeurs, waarna 1 van de Australiers gewoon de auto heeft gestart en een klein stukje door is gereden, zodat de beste man eindelijk in stapte).
Met 2 uurtjes waren we in Siem Reap, ole, waar we werden opgewacht door 2 tuktuks die ons naar het hostel zouden brengen. WIj hadden dit keer al een hostel geboekt, maar - natuurlijk - hadden deze allervriendelijkste tuktuk-chauffeurs, die ons overigens wel een gratis rit hebben gegeven (je begrijpt waarom...), daar nooit van gehoord. Inmiddels was het 19.30 uur, donker, en waren we het behoorlijk zat en besloten we dus dan maar op zoek te gaan naar iets anders dan het reeds geboekte hostel; zonde van het geld maar er was weinig andere keus. De tuktuk-chauffeur was natuurlijk super behulpzaam en wilde ons alles laten zien... Alles, alleen dan wel die hotels waar hij commissie kreeg. Dodelijk vermoeiend... Uiteindelijk zijn we dus in een hostel voor 6 dollar per nacht beland dat er wel oke uitzag.
 
Na een korte zoektocht op internet vonden we uiteindelijk de locatie van het hostel dat we oorspronkelijk hadden geboekt. Omdat we al 10% hadden betaald (of te wel een bedrag van 0,60 USD, je zult het maar moeten missen ;)) zijn we er naar toegegaan om e.e.a. uit te leggen en te melden dat we ondanks deze mislukte eerste nacht de komende nachten daar wel zouden verblijven. Na een lang gesprek/ discussie kwamen we erachter dat we allemaal waren opgelicht. Aangezien de zogenaamd  behulpzame tuktuk-chauffeurs zijn hostel niet kenden (ja, ja...), had de hosteleigenaar voor niks mensen weggestuurd en hadden wij voor niks betaald. Vervolgens heeft de hosteleigenaar een chauffeur voor ons geregeld om ons terug te brengen naar het hostel waar wij op dat moment zaten. Wij hebben daar onze spullen uit de kamers gehaald, hebben de sleutel teruggegeven en gezegd dat we toch naar de plek gingen die we oorspronkelijk geboekt hadden. Natuurlijk wilde de beste man dat we dan eerst gingen betalen, maar we zijn gewoon weggelopen en in bij de chauffeur in de tuktuk gestapt.
 
Je kunt je voorstellen dat we er behoorlijk door heen zaten na deze verschrikkelijke lange dag. We konden uiteindelijk pas om 21.45 uur settelen in ons hostel en toen hadden we nog niet eens gegeten. Het meest frustrerende van het hele verhaal is dat je continu door hebt dat er wordt geprobeerd je op te lichten, maar dat je er niks tegen kunt doen. Normaal gesproken zeg je nee en loop je door, maar deze busrit was een grote val waar we onmogelijk uit konden. Nog vervelender is dat het een zeer bekende scam is die altijd wordt gebruikt wanneer mensen vanuit Thailand naar Cambodja reizen maar dat er niks tegen gedaan kan worden omdat de Thaise "travelagents" communiceren met de "visumbureaus" aan de grens en zij vervolgens weer contacten hebben met de bus- en taxichauffeurs aan de Cambodjaanse zijde.
 
We zijn blij dat we het gedaan hebben zoals we het hebben gedaan, we hebben volgens ons de goede keuzes gemaakt en ballen gehad toen we met tassen en al gewoon weg zijn gelopen (nog een kleine angst: ze hebben wel mijn paspoortgegevens...). Het meest frustrerende is dat je er niks aan kunt doen en dat er vandaag, morgen en overmorgen weer tientallen anderen worden opgelicht met dezelfde busscam.
 
Maar goed... We zijn inmiddels in Siem Reap. We hebben even een cool down daagje gedaan na alles wat er tijdens deze dag was gebeurd. De komende dagen gaan we naar Angkor Wat (!!), waarna we eerst even voor een paar dagen het strand op gaan zoeken. Als het 30/35 graden is en je in de buurt van tropische bounty's bent moet je daar natuurlijk wel even gebruik van maken!!
 
Liefs Stephan en Fiona