Kamelen, romantiek, Indiase busreizen en Varanasi

Hallo allemaal!

We zijn inmiddels inderdaad een volleerde Efteling-attractie en behoorlijk getraind in onze fotogeniek-heid! Inmiddels zijn we erachter dat de foto's niet alleen gemaakt worden vanwege mijn "hielige" gouden haar, maar ook omdat de mannen Stephan erg interessant vinden. Alle mannen, echt alle mannen, lopen hier hand in hand en zijn erg aanhankelijk naar elkaar. Onze conclusie na 3 weken India: alle mannen zijn homo en de foto's worden echt niet alleen gemaakt omdat ik blond haar heb!

Na 48 uur in de trein, 69 uur in de bus en 7 steden in India zijn we inmiddels in Nepal aangekomen.

Na ons laatste bericht zijn we met een jeep de woestijn in vertrokken voor een kamelensafari in Jaisalmer. In een woord geweldig! Onderweg naar de plaats vanwaar we zouden vertrekken kwamen we enkel zwaaiende kinderen tegen met kuddes geiten en een aantal kleine dorpjes waar iedereen ons verwelkomde met een glimlach, aan zwaai en een vriendelijk hallo; een stuk vriendelijker dan alle andere mensen die we tot nog toe hebben ontmoet in India. De eerste dag vertrokken we met nog 5 anderen onder begeleiding van 2 cameldrivers voor een 2 a 3 uur durende tocht de woestijn in.  Iedereen mocht zijn kameel zelf berijden, alleen ik (Fiona) had het "geluk" dat ik op een "onrustige" kameel zat en dat de cameldriver de kameel vasthield. Onderweg begonnen de kamelen opeens te rennen en ontstond er paniek, waarna mijn kameel begon te springen en ik er naast lag... De cameldriver heeft vervolgens wel 100 x zijn excuus gemaakt, waarna we weer verder reden. Gelukkig konden we van kameel ruilen, waardoor we weer met een gerust hard verder konden.
Net voor zonsondergang kwamen we aan bij onze slaapplek middenin de woestijn waar de kamelen werden afgezadeld en wij konden genieten van de zonsondergang. We hebben daar heerlijk zitten genieten van een op een kampvuur bereid avondmaal waarna we onder de open sterrenhemel zijn gaan slapen. Het is echt ongelooflijk hoeveel sterren er te zien zijn en hoe licht het eigenlijk nog is in het donker wanneer je in een volledig onverlichte omgeving bent. We hebben zeker zo'n 30 vallende sterren gezien en dus een heleboel wensen kunnen doen ;)!
Dag twee vertrokken we na een, wederom op het kampvuur bereid, ontbijtje voor een 3 uur durende kamelentocht de woestijn in. Onderweg bezochten we een dorpje waar alle kinderen ons maar wat interessant vonden. Heel raar om te ontdekken dat er nog steeds kinderen bestaan op deze wereld die enkel hun dagelijkse leventje hebben, waarbij hun enige zorg is voldoende te eten en de geiten bij elkaar te houden. Het enige waar deze kinderen om vroegen was "schoolpen, schoolpen", zelfs zoiets simpels als een pen was voor hen iets unieks. Na 3 uur, wat toch echt wel voldoende is aangezien je je in de tussentijd bont en blauw voelt van de oncomfortabele houding die je op de kameel hebt, kwamen we behoorlijk vermoeid aan bij de jeep die ons weer terug bracht naar het hotel. De kamelensafari en alles wat we onderweg gezien hebben was tot nog toe wel een van de hoogtepunten. Wat een geweldige ervaring!

Dezelfde middag nog vertrokken we met een sleeperbus naar Udaipur. We hadden al van meerdere mensen gehoord dat dit een goede plek was om een aantal dagen rond te hangen en even tot rust te komen van alle Indiase indrukken. De busrit was al een ervaring op zich: een sleeperbus bestaat uit zitplaatsen en slaapplaatsen waarbij de slaapplaatsen bovenin de bus zijn te vinden. De weg waar we over moesten was under construction waardoor we weinig lol hebben gehad van onze slaapplaats. Hobbels, hobbels en nog eens hobbels. Na 14 uur kwamen we 's morgens om 6 uur compleet gebroken aan in Udaipur, waar we gelukkig gelijk onze kamer in konden. Wat een rit. Turbulentie bestaat niet alleen in vliegtuigen, het bestaat ook in bussen!
Maar goed, Udaipur was een prima stad. Ook hier lopen een heleboel bedelende kinderen rond, maar het is er in ieder geval een stuk schoner (beter gezegd: minder vies) dan de andere steden die we tot nog toe hadden bezocht.
Udaipur wordt bestempeld als de meest romantische stad van India. Er zijn een aantal paleizen te bewonderen, er is een mooi meer (wel compleet vervuild...) en een mooi uitzicht over het met bergen omgeven landschap. Tegelijkertijd is ook hier een hoop armoede. Mensen die zich wassen in het vervuilde meer omdat ze thuis geen stromend water hebben, en mensen die hun was en afwas in dit zelfde vervuilde meer moeten doen omdat ze niet over dergelijke faciliteiten thuis beschikken. Dit contrast blijf je echt overal in India tegenkomen, hoe arm of hoe ontwikkeld de desbetreffende stad ook is. De Indiase mensen zelf schijnen dit absoluut niet als probleem te zien. Iedereen leeft heel erg zijn eigen leven behorende bij de kaste waarin men is geboren. Schrijnend.

Na Udaipur vertrokken we met de allerverschrikkelijkste busrit die je je in kunt denken naar Agra, de stad van de Taj Mahal. We zijn behoorlijk opgelicht door de travel office die onze tickets heeft geboekt. We werden in een local bus gestopt wat dus inhoudt dat ze zoveel mogelijk mensen op een zo klein mogelijk oppervlak willen stoppen om er maar zo veel mogelijk geld aan over te houden geen rekening houdende met veiligheidsvoorschriften of iets dergelijks. Dit houdt dus in dat als je 's nachts wakker wordt er opeens een paar extra benen tussen je benen ligt omdat er iemand in slaap is gevallen. In zo'n bus is het dak niet alleen bestemd voor bagage, daar kun je natuurlijk ook gewoon 30 mensen en een paar geiten op kwijt om wat extra geld te verdienen! Zwaar irritant als je je bedenkt dat wij zo'n 10 x het bedrag betalen dan de Indiers voor dezelfde busrit.

In Agra zijn we maar 1 nacht gebleven. Naast de Taj Mahal en het Agra Fort is er weinig te zien. Dag 1 hebben we voornamellijk zitten relaxen en gezellig gekletst met een groep Nederlanders die in hetzelfde hotel verbleven. De tweede dag gingen we vroeg naar de Taj Mahal om de drukte te ontlopen. De drukte ontlopen in de Taj Mahal is erg lastig, ook om half 8 lopen er al honderden mensen rond om dit meesterlijk bouwwerk te bekijken. Onvoorstelbaar hoe druk het is. Even een kort feitje over de Taj Mahal: de Taj Mahal is uit liefde van een van de maharadja's gebouwd om daar zijn tweede vrouw te begraven. Toen het gebouw eenmaal af was werd de maharadja zelf gevangen genomen (door zijn eigen zoon!!) in het Agra Fort dat slechts een aantal km's van de Taj Mahal zelf verwijderd is. Hij heeft de Taj Mahal enkel vanuit zijn cel in dit fort kunnen bekijken... Daar is de beste man ook overleden. Volgens ons is dit een veel romantischere plek dan Udaipur, zeker als je dit verhaal kent! Maar goed, na een bezoek aan de Taj Mahal zijn we enkel nog naar dit Agra Fort gegaan, waarna we met een nachttrein (geen sleeperbussen meer voor ons!!) naar Varanasi vertrokken.

Het wordt een beetje een lang verhaal zo, maar we moeten nog echt even iets vertellen over Varanasi...
Er is volgens ons geen plek op aarde die zo smerig, goor, chaotisch, indrukwekkend en onbegrijpelijk is. Wat een stad. Alles draait hier om de Ganges. Omdat deze rivier als heilig wordt beschouwd komen de Indiers van heinde en verre om hier een bad te nemen, te wassen of hun dierbaren te cremeren. Zo smerig. In het hostel ontmoetten we al snel een Duitser, een Amerikaan en een Francaise, waarmee gelijk de eerste avond een sunset trip deden over de rivier. We huurden een bootje, wat al een ervaring op zich was... Als je je bedenkt dat er in iedere liter water van de Ganges meer dan 1.500.000 bacterien zitten en het bootje er uit ziet alsof het ieder moment in tweeen kan breken, bedenk je je wel even of je je leven veilig bent. Helaas was er geen betere optie: alle bootjes (honderden) zien er even gammel uit en als je dus een sunset trip over de Ganges wil doen moet je je neerleggen bij de staat van het materiaal. Gelukkig, het bootje heeft het gehouden en we zijn niet in het ongelooflijk smerige water terecht gekomen. Na een tocht van een uur hebben we ons af laten zetten bij de main burning ghat: de plek waar 300 mensen per dag openbaar worden gecremeerd. Op deze plek werken tientallen Indiers die de hele dag bezig zijn het hout op te stapelen en daar mensen in te leggen. Sommige mensen worden in doeken gewikkeld, anderen zijn onbedekt waarbij je dus alle lichaamsdelen kunt zien. Tussen de vuren door lopen koeien, geiten en honden op zoek naar voedsel. Na een paar minuten daar staan, bedenk je je pas hoe vreemd het is dat je vrijwillig naar zo'n tafereel staat te kijken. Het was een behoorlijke indrukwekkende aangelegenheid, zeker in het donker.

De volgende dag zijn we nogmaals langs alle gahts en de Ganges gelopen om een goede indruk te krijgen van Varanasi. Wat een indrukken: al die mensen die aan het wassen zijn, de afwas doen of het ongelooflijk smerige water gewoon staan te drinken omdat het heilig water is. We zijn nogmaals naar de burning gaht gelopen om het nu bij daglicht te zien. Opnieuw zagen we 6 a 7 "vuren" met mensen. Daarnaast zagen we een klein kindje. Kleine kinderen mogen niet worden verbrand omdat zij als onschuldig worden beschouwd, zij worden gewoon aan de Ganges overgegeven. Het kindje dat we zagen werd in een wit laken gewikkeld waaraan een houten blok werd gebonden. Vervolgens vertrok de vader van het kindje met een bootje 50 meter de Ganges op. Daar aangekomen werd het "pakketje" overboord gegooid en voer het bootje weer terug. Na een paar seconden zie je het "pakketje" weer boven komen en door de Ganges weggevoerd worden. Ongelooflijk. Wij kunnen er niet bij met ons gezonde verstand.

Alles wat je in Varanasi ziet en meemaakt is op zijn minst bijzonder. Daarnaast is het er zo onvoorstelbaar smerig, zo smerig dat we onze voeten niet eens meer schoon krijgen. Je loopt de hele dag te manouvreren tussen straatvuil, poep en ander onherleidbare attributen. Alle plaatsen die we na deze stad aan doen in Azie zullen allemaal schoon aan doen, niks is te vergelijken met deze viezigheid!

Inmiddels zijn we dus in Kathmandu, Nepal. Wat is het hier schoon!!!!!! Stiekem zijn we wel een beetje blij dat India achter de rug is: er is verschrikkelijk veel moois te zien en te doen, maar je wordt er continu geconfronteerd met armoede en viezigheid. We gaan hier de komende dagen inventariseren wat voor trekkings er mogelijk zijn, waarna we voor maximum 15 dagen een trekking door de Himalaya gaan doen.

Namaste!

Stephan en Fiona